El taxi nos deja en la frontera donde nos deben sellar los pasaportes con el sello de salida de la India
Pasamos un puente sobre un rió q divide a India de Nepal, en Nepal nos sellan los pasaportes con el visado para un mes. Llegamos sin tener transporte de ningún tipo, un taxista nos ofreció llevarnos al aeropuerto, (otra opción era tomar un bus durante 20 horas) pero no teníamos ninguna reserva, el taxista dijo q no era problema, de camino al aeropuerto hizo un par de llamadas por el mobil y paro en una agencia de viajes, nos dijeron el precio y nos pareció bien, ahí empezó la carrera, el avión ya estaba embarcando y el chico del mostrador hizo el billete en 2 minutos y el taxista piso el acelerador a tope, llegamos al aeropuerto donde parecía q todos nos estaban esperando y sin pesar las mochilas ni revisar el equipaje de mano (yo llevaba una botella de agua y a nadie pareció importarle) salimos hacia Kathmandu “volando” al cabo de 35 min aterrizamos en la capital y nos
pareció q seguíamos en la India....
Habíamos reservado una bed & breakfast en el centro q tenia buenas referencias en internet y q servían pan con tomate para desayunar! Nos pareció un poco caro pero al ir a ver otros vimos q este por lo menos estaba muy limpio y bien situado, no lejos de ahí encontramos un restaurante “organic” que ilusión!! hacia dos días q había soñado con “el supermercado bio” al q habitualmente voy en Bélgica, comimos verduras al dente y frutas los 5 dias q estuvimos alli, el centro de Thamel un barrio donde se concentran los mochileros europeos, americanos y australianos, que van o regresan de hacer trekkings al Annapurna, o al base camp del Everest, lleno de tiendas de ropa y zapatos de montaña todo de imitaciones de marcas a un precio mucho mas barato q los originales, cafeterias con expresos y capuccinos y supermercados con chocolate suizo y demás golosinas q hacia meses q no comíamos, el paraíso! Nos fuimos con un guía a recorrer el valle de Kathmandu, para llegar al punto de salida tomamos un bus local a rebosar q para hacer 35 Km tardo mas de 2 horas... pero los parajes y pueblos por donde estuvimos andando merecieron la pena, en plena naturaleza, sin trafico y llegamos hasta un monasterio muy bonito.
De Kathmandu fuimos hasta Pokhara a descansar pues el aire de la capital esta tan contaminado que hasta los ojos te lloran y el cuerpo se agota. Pokhara es una ciudad al borde de un lago con el Annapurna al fondo muy tranquilo y con muy buen clima, era el principio de la estación de lluvias y a eso de las 3 de la tarde llovía a cantaros, las calles parecen rios durante un par de horas, el resto del día hacia sol y buena temperatura. Allí alquilamos una moto y recorrimos la región, super bonitos parajes, montañas altísimas y con mucha vegetación y sobre todo mucha tranquilidad. Un día sobrevolamos Pokhara en paragliding otra experiencia inolvidable. El resto del tiempo lo dedicamos a leer, escribir, jugar a las cartas, ver películas y dormir. Por las mañanas temprano voy a clases de yoga con un super profesor! Todos los días tenemos cortes de luz, aunque Nepal es el segundo país del mundo en recursos de agua, le vende la electricidad a la India para luego volverla a comprar mas cara... Nepal depende al 100% de la India, peligrosisimo.
En Nepal al llegar nos pareció q no habíamos salido de la India por lo sucio q veíamos todo pero resulto mejor, algo mas limpio, la gente muy amable y simpática y la naturaleza y las montañas merecen la pena ser vistas al menos una vez en la vida. Aunque como en toda Asia siempre nos encontramos con historias negativas como ver a niños trabajando, carga con pesos inhumanos a las espaldas, otros esnifando cola en la puerta del supermercado o mendigando con los padres.
Hemos decidido q vamos a regresar a Bélgica antes de lo previsto pues no tenemos ganas después de pasar tantos meses con sol, llegar en Enero con lluvia y frío, ademas ya hemos visto todos los países q teníamos previstos en un principio. En Bélgica hemos de buscar casa y trabajo y poner todos los papeles al día. Así q como despedida de este viaje maravilloso y como punto final vamos a ir a bucear a Tailandia, buscaremos una playa tranquila y nos haremos a la idea de q hay q volver a la rutina...
Saturday 26 June 2010
Cambodia
Toen we de grens overstaken naar Cambodia, moesten we een papier invullen dat we gezond waren van lijf en leden. Ze richten een soort pistol op ons om onze temperatuur te meten en een dollar lichter mochten we verder wandelen voor de visastempel en een dollar lichter (een paar bussen per dag maal 1$, een mooie bijverdienste) tot aan de bus die ons verder ging brengen naar Kratie. Een dorpje aan de oever van de Mekong waar we naar toe zijn gegaan om de dolfijnen te gaan zien. Ze hadden ons verteld dat het daar beter zou zijn. Dolfijnen hebben we gezien van afstand maar we hebben ze wel gehoord. We hadden een bootje gehuurd om te gaan varen op de rivier. Toen wat later zei de bootsman dat als we wat meer betalen hij ons wat zou laten zien op de rivier en eventueel een stopje doen op eiland dat ontstaan was door de laagte van het water. Je had er een mooi zicht op midden van de rivier en verop was er een laag maar groot stroomversnelling waar je kon gaan pootjesbaden. Het was een leuke ervaring om in het midden van rivier te gaan pootjesbaden. Je kon jezelf de grootsheid van de rivier voorstelllen als het vol met water was en enorm sterke stroming er heerste. Moet toch machtig zijn in de regentijd. Wat een natuurgeweld van een prachtige grootsheid. Er was een pleintje midden in het dorp met de typische oude gebouwen errond van vroeger. De style was van onder het handelsgebeuren en via de trap naar boven het woongedeelte. De mensen waren best wel vriendelijk maar wel wat gesloten. Tijdens de avond kon je wat gaan wandelen langs het water en hier en daar zijn er stalletjes met drank of eten. De jongelui zijn wel wat geneigd om met je te praten en vragen waar je vandaan komt enzo. Ze proberen op die manier hun engels wat bij te schaven. Het Frans word nog gesproken maar meestal door de oudere generatie en op school is het onderwijs niet echt formidabel. Ze dromen allemaal van een betere toekomst maar zonder een degelijk onderwijssysteem lijkt mij dat niet echt haalbaar.
Later zijn we ons eerste hotel ontvlucht en hebben dan ergens anders wat beter gevonden. Een heel stuk duurder maar wel in orde. Prijs en kwaliteit zijn voor hen toch een wereld apart.Er heerst een typisch dorpssfeertje waar de kinderen in uniform naar school gaan, de ouders hun ding doen en voor de rest tijdens de warme middag rusten om dan tegen de avond met zijn allen de straat op een gaan om hun vrienden of buren te gaan bezoeken. Er word heel veel met de moto gereden van jong tot oud aangezien een auto niet te betalen is.Ze drinken onder elkaar stevig door en hebben plezier voor velen.
Phnom Penh, de hoofstad van dit vlakke land met aan de grens met Vietnam wel een aantal natuurparken en bergen. Hoofdzakelijk is het een plat land waar de mensen leven en geleefd worden.
De eerste indruk is van amai zo modern en groot. Grote en nieuwe gebouwen. Oud en nieuw door elkaar heen. Er word flink uitgebreid. Het is raar een land dat zo arm is zo hard te zien bouwen.Ik heb nog nooit zoveel lexussen gezien als hier. Het verschil tussen rijk en arm is gigantisch en dat willen ze blijkbaar ook zo misschien wel houden. Je hebt er echt hele mooie overblijfsels van vroeger en de architectuur is best wel modern te noemen. Je hebt er een centrale marktplaats waar ze van alles verkopen en de visafdeling is echt op elkaar gebouwd. De geur is dan ook niet te vermijden. Dat zijn vaak die enorme verschillen met het westen en deze regio,s. Wij met teveel regels en hun met te weinig.
De regime van Pol Pot heeft heel stevig huisgehouden in dit land, ze zijn er eigenlijk nog altijd van in shock. De mensen die naar het buitenland zijn gegaan en daar hard gewerkt hebben daar zijn velen van teruggekeerd en proberen daar hun leven verder op te bouwen. Een middenklasse heb je er niet dus alleen the haver,s and the not haver,s. Er zijn verschillende ngo gevestigd in dure panden en hun mensen worden goed betaald en gehuisvest. Natuurlijk zijn er veel mensen die goed doen voor andere maar toch helpt het eigenlijk wel die mensen zo gewoon maken aan hulp van buiten. Zou het niet kunnen zijn dat ze de rommel opruimen zodat de rijken en machtigen zich daar niet moeten mee bezig houden???????? Een moeilijke vraag, al die tegenstellingen en toch wel de vrijheid die wij hebben om zo te kunnen denken. Dan besef je wel dat wij veel meer keus hebben in ons doen en laten. Maar aan de andere kant is het ook zo van als je niks hebt moet je over niks niet nadenken dus dat schept natuurlijk ook wel tijd en vrijheid. Bizar, niet?
Meer dan 50% van de bevolking is jonger dan 18.!!!! Wat wil dat dan eigenlijk zeggen? Nu dat ze van de ouderen weinig voorbeelden hebben en weinig overleveringen dus. Hun wereldbeeld daardoor wel heel klein is geworden. Dat de normen en waardes van hun grootouders verdwenen zijn. Familiestructuren die verdwijnen en de jonge generatie lopen er wat verloren bij. Gsm, moto, kleren zijn hun surrogaatouders geworden. Het belang van studeren zit er bij hen niet in, waarom????? Met de huidige politiek is het heel moeilijk voor hen.
De huidige president bezit bijvoorbeeld meerdere panden in de hoofstad,verhuurd aan de Ambassades of ngo verantwoordelijken en personeel. Hijzelf laten dan wegen bouwen die dan naar hem zullen genoemd worden. Op verschillende plaatsen in het land heeft hij heel grote huizen met staff, stijl beverly hills, waar hij dan drie dagen per jaar is of om buitenlandse gasten te kunnen verwennen. Groffe kapitalisme is er de baas. De meeste die nog wat te zeggen hebben waren vroeger ook al wat actief in het andere regime. Dat regime is dan uiteindelijk verjaagd door de Vietnamezen, die waren het beu om lastig gevallen te worden aan de grens met Cambodia. Na het verdwijnen van dit regime waar een groot aantal kopstukken in Thailand hebben mogen verblijven en zich bezig houden met opium en smokkel was er een vacuum ontstaan die dan werden opgevuld door de huidigen, niet veel beter aangezien ze zich enorm aan het verrijken zijn.Ik bekijk dit natuurlijk wel van mijn standpunt van wat ik heb gezien,gelezen en geluisterd. Er heerst veel corruptie en de politie tijdens de feestdagen houden actie om voor hunzelf geld in te zamelen. Technisch gesproken mag je bv. als buitenlander geen voertuig besturen of moto zonder een rijbewijs van dat land. Maar toch verhuren ze ze. Dus op sommige momenten dan houden ze je tegen en moet je gewoon wat geld betalen en mag je weer door en misschien de volgende dag weer van het zelfde.De kunst is als je ze ziet de andere kant op kijken en naar iets te wijzen zodat je ze voorbij bent, je had ze niet gezien. Maar oppassen soms staan er maar eentje die dan verder per radio meld wat er aan komt, dus slim zijn ze wel.
Het zijn heel vriendelijke mensen, geef ze respect en ze respecteren je ook. Maar je zal altijd een vreemdeling blijven zoals dat bij ons ook zo is. Alleen zijn ze hier wel wat kordater als je iets verkeerd doet dan bij ons. Ze hebben een sterk eergevoel en zijn trots en gezichtsverlies is bij hen niet mogelijk. Dus als je deze landen wilt gaan bezoeken leer dan veel over hun cultuur en omgangsnormen dat zal de reis enorm aangenaam maken. Over het algemeen zijn de mensen zich er bewust van wat er wel gebeurt in hun land en ze spreken elkaar daar ook over maar de tijd van het regime is te sterk aanwezig om zich te gaan organiseren voor veranderingen en verbetering. Ze hebben geen direkte onderdrukking maar onrechtstreeks is er wel veel voorzichtigheid.Ze hebben het wel beter als vroeger. Ze zullen terug een maatschappij moeten opbouwen met familiebanden, intelect en artistiek. De meeste mensen die gestudeerd hadden voor het regime zijn allemaal verdwenen in de opvoedingskampen. Lange weg dus.
We zijn de beruchte SL21 gaan bezoeken, een vroegere school bestaande uit drie blokken van drie verdiepingen met klasruimtes, gesitueerd rond een speelplein net buiten het centrum van stadskern.Deze blokken waarvan er sommige verdeeld zijn in kleine celletjes van 2,5 op 1m en andere met een metalen bed waar gevangenen gemarteld werden door hen met ketens aan het bed te binden en dan met staven en elektriciteit tot eerlijke bekentenssen te dwingen. Er zijn foto,s van en op andere verdiepingen zie je de regels en andere dwangmateriaal. Op de onderste verdieping zie je de foto,s van de sommige slachtoffers. Daar kom je kinderen tegen en zwangere vrouwen tot heel oude mensen die verdacht werden van iets of wat dan ook. Krankzinnig gewoon. Op een moment word je er even niet goed van en krijg je tranen in je ogen van onmacht en de totale absurditeit van het hele gebeuren. Tijdens die periode zijn er verschrikkelijke dingen gebeurd en om het schreeuwen van de mensen te verdoezelen hebben ze grote luidsprekers gehangen met luide muziek zodat de mensen er niks van hoorden.Dan denk je zo van tijdens de oorlog in Servie en de rest van dat gebied hebben wij soldaten gestuurd en hier hebben wij eigenlijk niks aan kunnen doen.Hoe zou de politiek hier zijn mee omgegaan in die periode onze ambassadeurs, gezellig op de thee????Interesting niet? Nog een paar kleine anekdotes, SL21,Killing fields, Angkor Wat is niet meer van de Cambodianen maar van Japanners en Chinezen. Mmmmmmmmmmmm. De ex-premier van Thailand Thaksin, voortvluchtig, hij kon niet bewijzen dat de 1,86 biljoen bath die hij bezit niet sjoemel vrij waren. Heeft de redshirts gesteunt met geld in hun opstand in Bangkok en tergelijkertijd zijn geld in Macedonie op een europese bank gezet. Word dan wel een stuk lastiger voor de huidige regering om dan toch aan het geld te geraken. Ze zijn toch slim die politiekers en hun connectie,oo by the way is nog een tijdje economisch adiviseur geweest van de premier van Cambodia, goed voor het geld te laten verdwijnen misschien? Toekomst zal het wel uitmaken. Het resultaat is dat de Thais nu verdeeld zijn en het een heel stuk moeilijker zal worden voor hen om terug samen te komen als een volk. Helaas is de huidige koning ziekerig en de eventuele kroonprins niet populair. Dus het beloofd wat in Azie, de toekomst.
Maar verder naar The Killing Fields, een gebied dat vroeger verder vande stad verwijderd was maar nu met het groeien ervan,dichterbij komt.Het gedeelte wat ik mij nog herinner van de film is helemaal anders. Dat het zo gebeurd en zo eruit zag toen daar twijfel ik niet aan maar door het toerisme lijkt het wel een park van de dood. En eigenlijk is het ook zo, je hebt er verschillende massagraven die je herkent aan de putten met de tekst erbij van hier hebben 180 lichamen gelegen zonder hoofd. Wat verder nog meer van die putten. Als het regent komen er ook steeds meer kleren en beenderen naar boven. Er is een toren gebouwd in alle sereniteit waar er beenderen,kleren en schedels liggen met kogelgaten erin. Daar word je gewoon stil van. In het gebied is er een boom waar ze vroeger baby,s en kinderen tegen kapot sloegen, kan je nog volgen???? Ik niet meer toen.Ik heb het een aantal dagen eigenlijk heel moeilijk mee gehad van die ongelooflijke wreedheid tegen elkaar. De mensen die dit deden hadden weinig keus orders volgen of bye bye, je past niet in het systeem.
Wat heeft het regime eigenlijk gedaan is de mensen uit de steden halen, families uit elkaar trekken, ze op verschillende plaatsen op het veld laten werken om zo een ideaal socialistisch ideaal te bereiken. De teelt zou dan verdeeld moeten worden in drie, voor de bevolking, reserve en nieuwe kweek en de rest voor de verkoop. Wat was het resultaat, hongersnood, geen kweek en de rest verkopen aan China. Mmmmmmmmmm. Wat zijn ze toch zo lief voor elkaar??????
Leuke dingen nu, we hebben een spaans restootje gevonden en super lekker gegeten en tijdens het happy hourgebeuren lekker mojitto,s gedronken. Mooie zaak, spaanse eigenaar-kok, hijzelf was niet aanwezig, hij was bezig met een nieuwe zaak open te doen in Saigon. Het was supergelegen vlak bij de rivier met een heel leuk klein boven terras waar je van het uitzicht kon genieten.Er was ook een museum met de geschiedenis van Angkor Wat, Khmerrijk en de verschillende tempelsartifacten en prachtige sculturen van die tijd zowel in juwelen, gebruiksvoorwerpen en beelden. Een hoogstaande beschaving en fascinerend.We hebben nog wat rondgelopen, hier en daar een terrasje gedaan met ijskoud bier. Dik in orde.
Siam Reap
Eindelijk naar Angkor, altijd een droom geweest om daar eens te geraken en voor mij was het een echt hoogtepunt om dit gebouwen en structuren te bekijken en aan te raken. Het is jammer dat Siam Reap een toeristbulb is geworden met dure prijzen in een arm land. Als toerist word je bekeken als een wandelende bank en dat is op de meeste plaatsen zo in Azie. Je betaald vaak een veel hogere prijs of gewoon het dubbele als een lokaal. Dat zouden wij bij ons eens moeten proberen zo de prijs verdubbelen of meer als een toerist hetzelfde besteld als jij? Amai amai. Dat is echt jammer. De gewone toerist heeft er gewoon lak aan. Soms kan je denken van domme toerist. De volgende gaat het nog duurder betalen.Heel veel engelsen en duitsers, hier en daar wat fransen. Weinig spanjaarden,italianen enzo. Geen islamiet te zien en af en toe hier dan wat Israeliers. De gebruikelijke winkeltjes met hetzelfde als overal bracht toch wel een gezellige sfeer. Nu is het wel zo als je langere tijd reist, je op een andere manier tegen verschillende zaken aankijkt. Vaak wie een kortere periode heeft is in het bezit van een vaak wat grotere budget dan degene die langer reist. Dat maakt wel een verschil.Zowel waar je gaat slapen of eten. Mijn vrouwtje had op het internet een gids gevonden met eigen vervoer enzo. Op zijn site stonden er ook wat verschillende commentaren en dat zag er leuk uit. Via de receptietelefoon (duur) met elkaar afgesproken en de dag erna zijn we met hem naar Angkor gegaan. Heeft ons wat verteld en hoe we het gingen aanpakken om zo de drukte van al de rest te vermijden zo konden we op die manier toch wel wat intiemer genieten van de pracht van de gebouwen. Voor de entree kon je kiezen uit 1 dag, 3dagen of een volle week. Wij kozen voor drie dagen maar met verschillende opvolging dus na twee dagen een rustdag om alles te laten bezinken en dat is echt wel heel nodig en dan de derde dag de rest gaan bekijken.Eigenlijk zijn er drie tours, klein,middel en groot. De hoofdatractie zijn we gaan bezoeken met zonsopgang,helaas waren ze aan het verbouwen en verstevigen zodat de steigers en de groene plastichoezen er midden in waren. Het is toch een belevenis. Het eerste gebouw waar we aan kwamen was verbonden met een brug, een groot vierkant midden op een kunstmatig eiland, water errond.Het water errond was uitgegraven en de oevers door grote stenen ondersteund. De brug was enorm groot en vrij breed met verschillende stenen zowel als grote en vormen bedekt. Je komt dan bij de ingang en dan begint eigenlijk je verbazing en bewondering door te dringen. Heel Angkor is gebouwd midden in de jungle, dat alleen al. De toenmalige heerser wou iets nalaten dat totaal iets anders was dan wat dan ook, een centrum voor belijdenissen en vroomheid.
De tempels zelf zijn vaak metrisch gebouwd, binnenplaatsjes, hier en daar zelf met waterbassins ten grote van een zwembad. Prachtige mozaiken op muren met scheppingsverhalen over goden en de strijd er tussen. In de steunpilaren waren dansers en danserressen uitgebeeld maar met een duidelijkheid als of het gisteren zou zijn geweest. Je had op sommige plaatsen van tempels enorme muren en scheidingswallen waar dan de koninklijke familie woonde of andere belangrijke mensen.Je had van die tempels die dan weer omringd waren door een grote muur waar dan een gang was in gebouwd om zo te beschermd zijn tegen het weer. Vaak werden de tempels door vier ingangspoorten toelaatbaar. De grootste van de poorten die had dan dezelfde gezichtsformatie als logo, een vrouwelijk gezicht licht negroide, geheimzinnig lachende en de ogen gesloten. Wat verder heb je ook zo tempels dat dan aan deze godin was gewijd. Bayonne was de naam.Op sommige plaatsen had de natuur haar plaats weer ingenomen zodat je de wortels in de gebouwen zag groeien en zelf de fundamenten uit elkaar aan het trekken waren maar wat een schoonheid en mystiek om dit te zien.
Angkor zelf is de grootste tempel met verschillende hectaren als oppervlakte. In deze tempelruimte had je nog een grote tempel met verschillende verdiepingen en schitterende uitgehakte frescos op de muren. Je blijft je gewoon verbazen.Tijdens de late middeleeuwen dan verlaten en terug aan de natuur gegeven.Bij sommige tempels zijn er wel wat gevaarlijke plaatsen maar soms kom je dan ook op plaatsen waar weinig mensen komen en dan heb je prachtige herinneringen.Ik ben zelf naar een tempel terug geweest om gewoon nog even te genieten van de omgeving. Toen wij er waren was het heel warm dus veel drinken en regelmatig wat fruit kopen van de mensen dan lukt het wel.Maar drie dagen klauteren, wandelen, afzien van de hitte dat is wel wat vermoeiend maar o zo de moeite waard.Voor mensen die al wat ouder zijn is het toch wel wat moeilijker om tijdens de hitte de tempels te gaan bezoeken.Ondertussen waren we weer bezig van waar gaan we naar toe en war zal onze volgende bestemming worden. We hadden via FB als vernomen dat vrienden van ons nog het land waren en stilletjes richting het zuiden trokken. Toen we elkaar terug zagen was dat al drijvende in een rivier met een rubberen band en in gezelschap van een andere makker die we hadden leren kennen op Koh Tao tijdens nieuwjaar. Dus de voortzetting van de reis werd veel belovend. Samen hebben we dan een minivan genomen en zijn naar Shianoukville gereden via de kust, Kep doorgetrokken met hier en daar nog overblijfsels van villas van rijke fransen en cambodianen. Jammer genoeg was tijdens de revolutie alleen brand nog heilig dus er was weinig overgebleven maar je had toch wel een indruk van hoe het geweest moet zijn.In de stad aangekomen zijn we op zoek gegaan naar een soort van strandhut/bungalow om dan met zijn allen nog wat te kunnen genieten van zwemmen,niks doen, lezen en spelletjes spelen. Niet geodkoop voor iets heel simpels maar tja. Veel vragen en weing geven, ze weten dat uiteindelijk toch betaald. Een paar schitterende dagen gehad, gezwommen en gezeild en dan maar toch besloten terug naar de ville te gaan.Shianoukville ligt eigenlijk over drietal stranden verspreid. En weer een hoop engelsen met hun lawaai en gezuip. Niettemin bij ons niet, wij hadden Geckozy gevonden,eigenaar een droge fransman met zijn cambodiaanse vrouw (zij was de baas, de meeste vrouwen werken ook zelfstandig en zijn ook veel actiever). Een klein maar symphatiek gebeuren, redelijk basic en wel aan vernieuwing toe. Met de eigenaar hebben we samen wat muziek uitgewisseld en heeft mij een collectie van prachtige franse oude films aan de hand gedaan, waarvoor merci mon ami Lionel. Op een of andere manier zijn we dan te weten gekomen dat je een heel leuk eiland had vlak voor de kust dat je kon bereiken met de boot en daarop stonden een aantal basic/bungalows die je kon huren en je zo een real island feeling te geven. Gebeld en gereserveerd, de boot op en we vertrokken met een minimum aan bagage(de rest nog bij Geckozy) richting Bamboo-Island. Daar zijn we uiteindelijk een kleine week geweest maar hebben er een prachtige tijd gehad. Nog een zonnepaleis gebouwd met zijn allen in het zand waar er Japanse toeristen foto,s mee hebben genomen.Backpackersgame (echt de moeite, slecht voor je relatie?) gespeeld. Relax. Wat zwemmen in superclear water, smoothietje drinken etc.......Maar ja aan alle goede verhalen komt helaas ook een einde en bij de terugkomst in ville zijn na nog een nacht te blijven in Geckozy onze vrienden gaan afzetten zodat ze op tijd(visa) het land uitwaren. Deze gingen nog een paar weken doorbrengen in Thailand om dan terug af te reizen naar Belgie. Wij hebben toen nog een gehuurd en zijn wat gaan rondrijden in de omgeving en andere dorpjes langs de kust gaan bekijken.Hier en daar zijn enorme paleizen gebouwd maar echt enorm. Ook wel wt resorts maar dan wat verder afgelegen en duurder. We vonden over het algemeen Laos en Cambodia duurder dan we verwacht hadden.Voor mij heb je beste prijskwaliteitverhouding in Thailand te zoeken.Je tijdstip van je reis is ook heel belangrijk high of low season is a big difference.Via Shianoukville zijn we dan met de bus vertrokken naar Vietnam. Verschillende mensen hadden ons verteld van dat het niet zo was meegevallen en de mensen opdringerig en zakelijk. Dus we waren benieuwd.
Later zijn we ons eerste hotel ontvlucht en hebben dan ergens anders wat beter gevonden. Een heel stuk duurder maar wel in orde. Prijs en kwaliteit zijn voor hen toch een wereld apart.Er heerst een typisch dorpssfeertje waar de kinderen in uniform naar school gaan, de ouders hun ding doen en voor de rest tijdens de warme middag rusten om dan tegen de avond met zijn allen de straat op een gaan om hun vrienden of buren te gaan bezoeken. Er word heel veel met de moto gereden van jong tot oud aangezien een auto niet te betalen is.Ze drinken onder elkaar stevig door en hebben plezier voor velen.
Phnom Penh, de hoofstad van dit vlakke land met aan de grens met Vietnam wel een aantal natuurparken en bergen. Hoofdzakelijk is het een plat land waar de mensen leven en geleefd worden.
De eerste indruk is van amai zo modern en groot. Grote en nieuwe gebouwen. Oud en nieuw door elkaar heen. Er word flink uitgebreid. Het is raar een land dat zo arm is zo hard te zien bouwen.Ik heb nog nooit zoveel lexussen gezien als hier. Het verschil tussen rijk en arm is gigantisch en dat willen ze blijkbaar ook zo misschien wel houden. Je hebt er echt hele mooie overblijfsels van vroeger en de architectuur is best wel modern te noemen. Je hebt er een centrale marktplaats waar ze van alles verkopen en de visafdeling is echt op elkaar gebouwd. De geur is dan ook niet te vermijden. Dat zijn vaak die enorme verschillen met het westen en deze regio,s. Wij met teveel regels en hun met te weinig.
De regime van Pol Pot heeft heel stevig huisgehouden in dit land, ze zijn er eigenlijk nog altijd van in shock. De mensen die naar het buitenland zijn gegaan en daar hard gewerkt hebben daar zijn velen van teruggekeerd en proberen daar hun leven verder op te bouwen. Een middenklasse heb je er niet dus alleen the haver,s and the not haver,s. Er zijn verschillende ngo gevestigd in dure panden en hun mensen worden goed betaald en gehuisvest. Natuurlijk zijn er veel mensen die goed doen voor andere maar toch helpt het eigenlijk wel die mensen zo gewoon maken aan hulp van buiten. Zou het niet kunnen zijn dat ze de rommel opruimen zodat de rijken en machtigen zich daar niet moeten mee bezig houden???????? Een moeilijke vraag, al die tegenstellingen en toch wel de vrijheid die wij hebben om zo te kunnen denken. Dan besef je wel dat wij veel meer keus hebben in ons doen en laten. Maar aan de andere kant is het ook zo van als je niks hebt moet je over niks niet nadenken dus dat schept natuurlijk ook wel tijd en vrijheid. Bizar, niet?
Meer dan 50% van de bevolking is jonger dan 18.!!!! Wat wil dat dan eigenlijk zeggen? Nu dat ze van de ouderen weinig voorbeelden hebben en weinig overleveringen dus. Hun wereldbeeld daardoor wel heel klein is geworden. Dat de normen en waardes van hun grootouders verdwenen zijn. Familiestructuren die verdwijnen en de jonge generatie lopen er wat verloren bij. Gsm, moto, kleren zijn hun surrogaatouders geworden. Het belang van studeren zit er bij hen niet in, waarom????? Met de huidige politiek is het heel moeilijk voor hen.
De huidige president bezit bijvoorbeeld meerdere panden in de hoofstad,verhuurd aan de Ambassades of ngo verantwoordelijken en personeel. Hijzelf laten dan wegen bouwen die dan naar hem zullen genoemd worden. Op verschillende plaatsen in het land heeft hij heel grote huizen met staff, stijl beverly hills, waar hij dan drie dagen per jaar is of om buitenlandse gasten te kunnen verwennen. Groffe kapitalisme is er de baas. De meeste die nog wat te zeggen hebben waren vroeger ook al wat actief in het andere regime. Dat regime is dan uiteindelijk verjaagd door de Vietnamezen, die waren het beu om lastig gevallen te worden aan de grens met Cambodia. Na het verdwijnen van dit regime waar een groot aantal kopstukken in Thailand hebben mogen verblijven en zich bezig houden met opium en smokkel was er een vacuum ontstaan die dan werden opgevuld door de huidigen, niet veel beter aangezien ze zich enorm aan het verrijken zijn.Ik bekijk dit natuurlijk wel van mijn standpunt van wat ik heb gezien,gelezen en geluisterd. Er heerst veel corruptie en de politie tijdens de feestdagen houden actie om voor hunzelf geld in te zamelen. Technisch gesproken mag je bv. als buitenlander geen voertuig besturen of moto zonder een rijbewijs van dat land. Maar toch verhuren ze ze. Dus op sommige momenten dan houden ze je tegen en moet je gewoon wat geld betalen en mag je weer door en misschien de volgende dag weer van het zelfde.De kunst is als je ze ziet de andere kant op kijken en naar iets te wijzen zodat je ze voorbij bent, je had ze niet gezien. Maar oppassen soms staan er maar eentje die dan verder per radio meld wat er aan komt, dus slim zijn ze wel.
Het zijn heel vriendelijke mensen, geef ze respect en ze respecteren je ook. Maar je zal altijd een vreemdeling blijven zoals dat bij ons ook zo is. Alleen zijn ze hier wel wat kordater als je iets verkeerd doet dan bij ons. Ze hebben een sterk eergevoel en zijn trots en gezichtsverlies is bij hen niet mogelijk. Dus als je deze landen wilt gaan bezoeken leer dan veel over hun cultuur en omgangsnormen dat zal de reis enorm aangenaam maken. Over het algemeen zijn de mensen zich er bewust van wat er wel gebeurt in hun land en ze spreken elkaar daar ook over maar de tijd van het regime is te sterk aanwezig om zich te gaan organiseren voor veranderingen en verbetering. Ze hebben geen direkte onderdrukking maar onrechtstreeks is er wel veel voorzichtigheid.Ze hebben het wel beter als vroeger. Ze zullen terug een maatschappij moeten opbouwen met familiebanden, intelect en artistiek. De meeste mensen die gestudeerd hadden voor het regime zijn allemaal verdwenen in de opvoedingskampen. Lange weg dus.
We zijn de beruchte SL21 gaan bezoeken, een vroegere school bestaande uit drie blokken van drie verdiepingen met klasruimtes, gesitueerd rond een speelplein net buiten het centrum van stadskern.Deze blokken waarvan er sommige verdeeld zijn in kleine celletjes van 2,5 op 1m en andere met een metalen bed waar gevangenen gemarteld werden door hen met ketens aan het bed te binden en dan met staven en elektriciteit tot eerlijke bekentenssen te dwingen. Er zijn foto,s van en op andere verdiepingen zie je de regels en andere dwangmateriaal. Op de onderste verdieping zie je de foto,s van de sommige slachtoffers. Daar kom je kinderen tegen en zwangere vrouwen tot heel oude mensen die verdacht werden van iets of wat dan ook. Krankzinnig gewoon. Op een moment word je er even niet goed van en krijg je tranen in je ogen van onmacht en de totale absurditeit van het hele gebeuren. Tijdens die periode zijn er verschrikkelijke dingen gebeurd en om het schreeuwen van de mensen te verdoezelen hebben ze grote luidsprekers gehangen met luide muziek zodat de mensen er niks van hoorden.Dan denk je zo van tijdens de oorlog in Servie en de rest van dat gebied hebben wij soldaten gestuurd en hier hebben wij eigenlijk niks aan kunnen doen.Hoe zou de politiek hier zijn mee omgegaan in die periode onze ambassadeurs, gezellig op de thee????Interesting niet? Nog een paar kleine anekdotes, SL21,Killing fields, Angkor Wat is niet meer van de Cambodianen maar van Japanners en Chinezen. Mmmmmmmmmmmm. De ex-premier van Thailand Thaksin, voortvluchtig, hij kon niet bewijzen dat de 1,86 biljoen bath die hij bezit niet sjoemel vrij waren. Heeft de redshirts gesteunt met geld in hun opstand in Bangkok en tergelijkertijd zijn geld in Macedonie op een europese bank gezet. Word dan wel een stuk lastiger voor de huidige regering om dan toch aan het geld te geraken. Ze zijn toch slim die politiekers en hun connectie,oo by the way is nog een tijdje economisch adiviseur geweest van de premier van Cambodia, goed voor het geld te laten verdwijnen misschien? Toekomst zal het wel uitmaken. Het resultaat is dat de Thais nu verdeeld zijn en het een heel stuk moeilijker zal worden voor hen om terug samen te komen als een volk. Helaas is de huidige koning ziekerig en de eventuele kroonprins niet populair. Dus het beloofd wat in Azie, de toekomst.
Maar verder naar The Killing Fields, een gebied dat vroeger verder vande stad verwijderd was maar nu met het groeien ervan,dichterbij komt.Het gedeelte wat ik mij nog herinner van de film is helemaal anders. Dat het zo gebeurd en zo eruit zag toen daar twijfel ik niet aan maar door het toerisme lijkt het wel een park van de dood. En eigenlijk is het ook zo, je hebt er verschillende massagraven die je herkent aan de putten met de tekst erbij van hier hebben 180 lichamen gelegen zonder hoofd. Wat verder nog meer van die putten. Als het regent komen er ook steeds meer kleren en beenderen naar boven. Er is een toren gebouwd in alle sereniteit waar er beenderen,kleren en schedels liggen met kogelgaten erin. Daar word je gewoon stil van. In het gebied is er een boom waar ze vroeger baby,s en kinderen tegen kapot sloegen, kan je nog volgen???? Ik niet meer toen.Ik heb het een aantal dagen eigenlijk heel moeilijk mee gehad van die ongelooflijke wreedheid tegen elkaar. De mensen die dit deden hadden weinig keus orders volgen of bye bye, je past niet in het systeem.
Wat heeft het regime eigenlijk gedaan is de mensen uit de steden halen, families uit elkaar trekken, ze op verschillende plaatsen op het veld laten werken om zo een ideaal socialistisch ideaal te bereiken. De teelt zou dan verdeeld moeten worden in drie, voor de bevolking, reserve en nieuwe kweek en de rest voor de verkoop. Wat was het resultaat, hongersnood, geen kweek en de rest verkopen aan China. Mmmmmmmmmm. Wat zijn ze toch zo lief voor elkaar??????
Leuke dingen nu, we hebben een spaans restootje gevonden en super lekker gegeten en tijdens het happy hourgebeuren lekker mojitto,s gedronken. Mooie zaak, spaanse eigenaar-kok, hijzelf was niet aanwezig, hij was bezig met een nieuwe zaak open te doen in Saigon. Het was supergelegen vlak bij de rivier met een heel leuk klein boven terras waar je van het uitzicht kon genieten.Er was ook een museum met de geschiedenis van Angkor Wat, Khmerrijk en de verschillende tempelsartifacten en prachtige sculturen van die tijd zowel in juwelen, gebruiksvoorwerpen en beelden. Een hoogstaande beschaving en fascinerend.We hebben nog wat rondgelopen, hier en daar een terrasje gedaan met ijskoud bier. Dik in orde.
Siam Reap
Eindelijk naar Angkor, altijd een droom geweest om daar eens te geraken en voor mij was het een echt hoogtepunt om dit gebouwen en structuren te bekijken en aan te raken. Het is jammer dat Siam Reap een toeristbulb is geworden met dure prijzen in een arm land. Als toerist word je bekeken als een wandelende bank en dat is op de meeste plaatsen zo in Azie. Je betaald vaak een veel hogere prijs of gewoon het dubbele als een lokaal. Dat zouden wij bij ons eens moeten proberen zo de prijs verdubbelen of meer als een toerist hetzelfde besteld als jij? Amai amai. Dat is echt jammer. De gewone toerist heeft er gewoon lak aan. Soms kan je denken van domme toerist. De volgende gaat het nog duurder betalen.Heel veel engelsen en duitsers, hier en daar wat fransen. Weinig spanjaarden,italianen enzo. Geen islamiet te zien en af en toe hier dan wat Israeliers. De gebruikelijke winkeltjes met hetzelfde als overal bracht toch wel een gezellige sfeer. Nu is het wel zo als je langere tijd reist, je op een andere manier tegen verschillende zaken aankijkt. Vaak wie een kortere periode heeft is in het bezit van een vaak wat grotere budget dan degene die langer reist. Dat maakt wel een verschil.Zowel waar je gaat slapen of eten. Mijn vrouwtje had op het internet een gids gevonden met eigen vervoer enzo. Op zijn site stonden er ook wat verschillende commentaren en dat zag er leuk uit. Via de receptietelefoon (duur) met elkaar afgesproken en de dag erna zijn we met hem naar Angkor gegaan. Heeft ons wat verteld en hoe we het gingen aanpakken om zo de drukte van al de rest te vermijden zo konden we op die manier toch wel wat intiemer genieten van de pracht van de gebouwen. Voor de entree kon je kiezen uit 1 dag, 3dagen of een volle week. Wij kozen voor drie dagen maar met verschillende opvolging dus na twee dagen een rustdag om alles te laten bezinken en dat is echt wel heel nodig en dan de derde dag de rest gaan bekijken.Eigenlijk zijn er drie tours, klein,middel en groot. De hoofdatractie zijn we gaan bezoeken met zonsopgang,helaas waren ze aan het verbouwen en verstevigen zodat de steigers en de groene plastichoezen er midden in waren. Het is toch een belevenis. Het eerste gebouw waar we aan kwamen was verbonden met een brug, een groot vierkant midden op een kunstmatig eiland, water errond.Het water errond was uitgegraven en de oevers door grote stenen ondersteund. De brug was enorm groot en vrij breed met verschillende stenen zowel als grote en vormen bedekt. Je komt dan bij de ingang en dan begint eigenlijk je verbazing en bewondering door te dringen. Heel Angkor is gebouwd midden in de jungle, dat alleen al. De toenmalige heerser wou iets nalaten dat totaal iets anders was dan wat dan ook, een centrum voor belijdenissen en vroomheid.
De tempels zelf zijn vaak metrisch gebouwd, binnenplaatsjes, hier en daar zelf met waterbassins ten grote van een zwembad. Prachtige mozaiken op muren met scheppingsverhalen over goden en de strijd er tussen. In de steunpilaren waren dansers en danserressen uitgebeeld maar met een duidelijkheid als of het gisteren zou zijn geweest. Je had op sommige plaatsen van tempels enorme muren en scheidingswallen waar dan de koninklijke familie woonde of andere belangrijke mensen.Je had van die tempels die dan weer omringd waren door een grote muur waar dan een gang was in gebouwd om zo te beschermd zijn tegen het weer. Vaak werden de tempels door vier ingangspoorten toelaatbaar. De grootste van de poorten die had dan dezelfde gezichtsformatie als logo, een vrouwelijk gezicht licht negroide, geheimzinnig lachende en de ogen gesloten. Wat verder heb je ook zo tempels dat dan aan deze godin was gewijd. Bayonne was de naam.Op sommige plaatsen had de natuur haar plaats weer ingenomen zodat je de wortels in de gebouwen zag groeien en zelf de fundamenten uit elkaar aan het trekken waren maar wat een schoonheid en mystiek om dit te zien.
Angkor zelf is de grootste tempel met verschillende hectaren als oppervlakte. In deze tempelruimte had je nog een grote tempel met verschillende verdiepingen en schitterende uitgehakte frescos op de muren. Je blijft je gewoon verbazen.Tijdens de late middeleeuwen dan verlaten en terug aan de natuur gegeven.Bij sommige tempels zijn er wel wat gevaarlijke plaatsen maar soms kom je dan ook op plaatsen waar weinig mensen komen en dan heb je prachtige herinneringen.Ik ben zelf naar een tempel terug geweest om gewoon nog even te genieten van de omgeving. Toen wij er waren was het heel warm dus veel drinken en regelmatig wat fruit kopen van de mensen dan lukt het wel.Maar drie dagen klauteren, wandelen, afzien van de hitte dat is wel wat vermoeiend maar o zo de moeite waard.Voor mensen die al wat ouder zijn is het toch wel wat moeilijker om tijdens de hitte de tempels te gaan bezoeken.Ondertussen waren we weer bezig van waar gaan we naar toe en war zal onze volgende bestemming worden. We hadden via FB als vernomen dat vrienden van ons nog het land waren en stilletjes richting het zuiden trokken. Toen we elkaar terug zagen was dat al drijvende in een rivier met een rubberen band en in gezelschap van een andere makker die we hadden leren kennen op Koh Tao tijdens nieuwjaar. Dus de voortzetting van de reis werd veel belovend. Samen hebben we dan een minivan genomen en zijn naar Shianoukville gereden via de kust, Kep doorgetrokken met hier en daar nog overblijfsels van villas van rijke fransen en cambodianen. Jammer genoeg was tijdens de revolutie alleen brand nog heilig dus er was weinig overgebleven maar je had toch wel een indruk van hoe het geweest moet zijn.In de stad aangekomen zijn we op zoek gegaan naar een soort van strandhut/bungalow om dan met zijn allen nog wat te kunnen genieten van zwemmen,niks doen, lezen en spelletjes spelen. Niet geodkoop voor iets heel simpels maar tja. Veel vragen en weing geven, ze weten dat uiteindelijk toch betaald. Een paar schitterende dagen gehad, gezwommen en gezeild en dan maar toch besloten terug naar de ville te gaan.Shianoukville ligt eigenlijk over drietal stranden verspreid. En weer een hoop engelsen met hun lawaai en gezuip. Niettemin bij ons niet, wij hadden Geckozy gevonden,eigenaar een droge fransman met zijn cambodiaanse vrouw (zij was de baas, de meeste vrouwen werken ook zelfstandig en zijn ook veel actiever). Een klein maar symphatiek gebeuren, redelijk basic en wel aan vernieuwing toe. Met de eigenaar hebben we samen wat muziek uitgewisseld en heeft mij een collectie van prachtige franse oude films aan de hand gedaan, waarvoor merci mon ami Lionel. Op een of andere manier zijn we dan te weten gekomen dat je een heel leuk eiland had vlak voor de kust dat je kon bereiken met de boot en daarop stonden een aantal basic/bungalows die je kon huren en je zo een real island feeling te geven. Gebeld en gereserveerd, de boot op en we vertrokken met een minimum aan bagage(de rest nog bij Geckozy) richting Bamboo-Island. Daar zijn we uiteindelijk een kleine week geweest maar hebben er een prachtige tijd gehad. Nog een zonnepaleis gebouwd met zijn allen in het zand waar er Japanse toeristen foto,s mee hebben genomen.Backpackersgame (echt de moeite, slecht voor je relatie?) gespeeld. Relax. Wat zwemmen in superclear water, smoothietje drinken etc.......Maar ja aan alle goede verhalen komt helaas ook een einde en bij de terugkomst in ville zijn na nog een nacht te blijven in Geckozy onze vrienden gaan afzetten zodat ze op tijd(visa) het land uitwaren. Deze gingen nog een paar weken doorbrengen in Thailand om dan terug af te reizen naar Belgie. Wij hebben toen nog een gehuurd en zijn wat gaan rondrijden in de omgeving en andere dorpjes langs de kust gaan bekijken.Hier en daar zijn enorme paleizen gebouwd maar echt enorm. Ook wel wt resorts maar dan wat verder afgelegen en duurder. We vonden over het algemeen Laos en Cambodia duurder dan we verwacht hadden.Voor mij heb je beste prijskwaliteitverhouding in Thailand te zoeken.Je tijdstip van je reis is ook heel belangrijk high of low season is a big difference.Via Shianoukville zijn we dan met de bus vertrokken naar Vietnam. Verschillende mensen hadden ons verteld van dat het niet zo was meegevallen en de mensen opdringerig en zakelijk. Dus we waren benieuwd.
Laos
Huaxay, heette het plaatsje waar we voet aan land zetten na de oversteek in een longtailboot die wat smal was en heel schommelend, wij keken elkaar aan en we dachten van oei als dat maar goed kwam. Ik zag het al gebeuren een beetje kantelen onze bagage overboord en wij lekker zwemmen in een levend zwembad. Maar veilig aangekomen aan de overkant een betonnen weg naar boven en dan via het kantoortje van de grens een stempel aanvragen, controle van je visa en nog wat vragen van wie ben je, wat kom je doen enzo. Later in Laos kon je wel merken dat ze graag alles controleren en in de gate houden van al die vreemde mensen........Op zicht heel vriendelijke mensen en weinig verschil met de Thaise vrienden aan de overkant maar ja het was ook net aan de grens. Een klein lintvormig gebouwd dorp langs de oevers van de rivier en door de laagte van het water had je de indruk dat ze er hoog op gebouwd waren. Maar later begreep je dan als het regenseizoen er heerst dat het waterniveau enorm stijgt. We zijn er een stel Fransen tegengekomen waar we een stuk van onze reis mee hebben doorgebracht. Onze bedoeling was om een boot te nemen richting Luang Prabang, een koloniale erfenis die door de Unesco als Worldheritage is bestempeld. Deze reis zou ons een stuk meenemen op de rivier de Mekong dit zou dan twee dagen in beslag nemen en onderweg zouden we even stoppen voor de overnachting in eenklein dorpje met wat hotels en guesthouses.Na een nacht te hebben overbleven zijn we dan einelijk vertrokken met een lange boot met kleine houten stoeltjes, foto,s hadden ons laten zien van comfortabele stoelen maar tja welkom in Azie, altijd nieuwe verrassingen en aanpassingen van je humeur. Geen keus instappen of een dag verliezen en geld.
De reis zelf was prachtig, de verschillende oeverstijlen, verschillende begroeingen, dorpjes hoog op de oevergebouwd, scenes van uitverschillende vietnamfilms kon je je zo voorstellen.Door de laagte van het water kon je dan ook verschillende rotsformatie tegenkomen die zo uitgesleten door het water waren dat er prachtige en grillige vormen er onstaan werden. Schitterend gewoon. We zijn door smallere plaatsen gevaren waar de wanden van de oevers net ravijnen waren met hier en daar gewoon bomen erop, de kracht van de natuur man toch, mooi mooi.
Onze boot was geladen met verschillende nationaliteiten maar de gemiddelde leeftijd was toch tond de 25jaar. Hoofdzakelijk engels sprekend. Polen,Russen,Fransen,Nederlanders en Spanjaarden waren hier dan een beetje een vreemde eend in de bijt. Veel van de jongelui dronken veel bier en waren soms luidruchtig maar heel vriendelijk en sociaal.De meeste waren naar Laos gekomen om uiteindelijk te gaan tuben in Vang Vieng, een dorpje waar je langs komt als je via Luang Prabang naar Vientiane gaat om daar te vertrekken of je visa aan te vragen of te verlengen. Op de boot was er een barretje waar je vanalles kon krijgen tegen het driedubbele tarief als ergens anders maar tja voor de rijke “backpackers” maakte dat eigenlijk niks uit. Genieten was het magisch woord. Just enjoy and don't care. Toch een levensdefinitie waar je toch wel begrip voor had. Op een bepaald moment na zo,n twaalf uur op de boot zitten te genieten kwamen we bij een zandig en rotsig gedeelte waar het water te laag was voor onze boot om verder te varen naar het dorpje. We hadden zo het vermoeden dat het zo geregeld was. Met onze bagage op onze rug klommen we de zandheuvel op om dan een halfuurtje te lopen een dorpje tegen te komen waar de bewoners ons vriendelijk en de kinderen ons begroetten met de handen tegen elkaar voor het gelaat. Terug een pad volgens naar beneden naar een soort strand waar er dan daar verschillende andere en kleinere boten bij elkaar lagen. Dezelfde stijl als de onze waar we mee vertrokken waren maar dan de helft zo groot. Je zou het kunnen vegelijken met een lange en bredere kano met vanachter een verhoging waaronder de motor zat en er bovenop de stuurcabine met pedalen voor sneller te varen of achteruit.De rest van de boot was met een houten dak bedekt met aan de onderkant om de zoveel meter met een paal met de kano was verbonden en zo beschutting bood aan de passagiers of vracht.
Op het strand aangekomen was er dan binnen het uur verschillende kleine restaurantjes en bars gebouwd met kampvuur of een dieselmachine voor de verlicting. Er werden grote plastic zeilen op de grond gelegd waar je dan kon gaan zitten. Er was vanalles te verkrijgen wat ons dan sterkte in het vermoeden dat het zo geregeld was. De sfeer was wel heel gezellig maar de mensen die dan een boeking hadden in het volgend dorp voor een overnachting die waren dan wat minder blij want die waren hun centen kwijt. Tja welkom in Azie. Dit hadden we ook geleerd in India. Alles en niks is hetzelfde. Dat zijn zaken die je dan wel leert als je zo wat rondreist.De volgende morgen zagen sommige van de jongelui er wat pips uit en later hebben we dan ook vernomen dat er ook opium en andere nuttige zaken er te verkrijgen was om dan toch op de oever van de Mekong een speciale ervaring te hebben om nooit te vergeten en zeker niet de dag erna. Ze probeerden ons eerst allemaal op een kleinere boot te plaatsen en daar waren we niet tevreden mee dus na de nodige protesten en argumentatie hebben ze dan uiteindelijk dan toch besloten om twee boten te gebruiken om ons uiteindelijk verder te brengen naar onze bestemming. De helft van de tijd is er op de boot geslapen geweest tot aan de aankomst in Luang Prabang. We kwamen er aan de vroege avond aan en het zicht op de koloniale erfenis was heel apart. Je kan je voorstellen dat met de laagte van het water de oevers heel steil waren dus je had de indruk dat LP gebouwd was op de top van een heuvel. Via een trap kwam je dan eindelijk boven waar er veel mensen stonden te wachten met een vervoermiddel om je brengen naar een slaapgelegenheid die van de familie was of waar ze een procentje hadden.We hadden na wat zoeken en de hulp van iemand met een gsm een plaats gevonden in eenauthentiek huis van vroeger die onderverdeeld was met kamers. Net niet in het centrum maar toch dichtbij genoeg. Nu LP is eigenlijk een groot rechthoek met evenwijdig lopende straten en zijstraatjes, heel overzichtelijk, door dat aan de andere kant ook een rivier liep had je indruk dat je op een eiland zat.De gebouwen waren meestal groot en hoog, veel hout en overdakkingen om je beschermen tegen de zon of de regen. Je had er ook typische gebouwen die kenmerkend waren voor de vroegere handelsgeest. Een magazijn van onder en via een trap aan de achterkant naar boven voor te wonen. Hoge plafonds met een waaier. Lange en hoge venster met grote houten panelen voor te sluiten. Het was een gezellig gebeuren met natuurlijk en onvermijdelijk door de Unesco bijna Europese prijzen maar het voordeel was dan dat er veel te bekijken was en de toch nog licht bestaande sfeer van vroeger te kunnen opsnuiven. Sommige straten hadden nog Franse namen en sommige gebouwen of villa,s hadden nog de namen van vroeger. Je had er prachtige huizen die echt gerestaureerd waren met het behoud van het vroegere karakter. Heel charmant. We zijn er een paar dagen gebleven.
Onze volgende stop zou dan Ponsavan worden waar je plain of Jars had. Grote gemetselde kruikvormige opslag urnen. Ze zijn er nog niet helemaal zeker van waar ze voor gediend hebben maar dit zou een van de zaken kunnen zijn. Het is van een cultuur van een paar duizend jaar geleden en in een gebied waar ze vroeger enkele miljoenen kilo,s aan bommen gegooid hebben door de amerikanen om de strijd tegen vietnam te kunnen winnen tijdens de Amerikaanse oorlog. Het stadje is op een typische lintvorm gebouwd met op niet georganiseerde manier huizen en andere betonnen blokken aan de achterkant. Bouwomschrijving dat kennen ze nog niet zo. Dus soms een kakofonie van stylen en kleuren. De weg naar Ponsovan is prachtig, vlak land met rijstvelden en begroeingen die je aan prairies doet denken, hoge bergen met bochtige wegen en vergezichten op een golvend landschap met hier en daar dan weer kleine dorpjes met rieten daken op de heuveltop gebouwd met de achterkant voor het afval en de rest van hetgeen wat ze niet kunnen gebruiken. Hier en daar heb je dan van die grote kruispunten van waar verschillende wegen bij elkaar komen waar er dan een stop word gehouden om wat te eten en je benen te strekken. Wij waren er tijdens de warme periode maar ik denk dat wanneer je veel van deze landen bezoekt tijdens het regenseizoen dan zie je het groen echt vibreren van leven en ziet er alles veel mooier uit. Misschien wat meer muggen, minder zon maar volgens mij meer schoonheid van de natuur.
De omgeving van Ponsovan is nog altijd geplaagd door de enorme hoeveelheid onontplofte munitie en bommen van tijdens de oorlog. Er zijn op verschillende plaatsen nog bommenkraters die je kan bezichtigen en als je op wat hoger gebied staat dan begrijp je gelijk waar ze bomtapijt mee bedoeld hebben. Op verschillende rijstvelden waar nog bommen liggen word tegenwoordig nog geteeld met als resultaat dat er nog veel slachtoffers vallen onder de boeren die moeten overleven door te telen. Ook het metaal dat de mensen gaan zoeken van de bommen is geld waard dus nog meer slachtoffers. Kinderen vinden kleinere rond balvormige (grote van tennisballen) waar ze dan mee spelen en die dan ontploffen. Er word wel wat aangedaan door de mensen te waarchuwen voor het gevaar en de kinderen te vertellen als ze iets vinden de mensen te waarschuwen die opgeleid zijn door buitenlandse bomexperts om deze te komen ontmantelen. In de omgeving zijn er dorpen die de grote bomschelpen gebruiken om huizen te ondersteunen, omheining of een kruidentuintje in te maken. Op sommige van die bommen zie dan Antwerp als haven van transport. Dan stel je je toch echt wel vragen over de eerlijke politiek en de waarheid van het verschil van prioriteiten MMMMMmmmmmmm? De mensen van Laos zijn wat schuw maar heel vriendelijk en open. Ze hebben geen haat tegen de gewone mensen van Amerika maar de regeringspolitiek daar hebben ze het niet zo mee. Zoveel slachtoffers en geen haat, daar word je toch een beetje stil van.Er zit veel leven in de mensen maar ze laten het niet zo zien. 70Dollar per maand verdienen is een reeel bestaand salaris. Je komt net van LP, Unescogebeuren en dan kom je dit tegen. Maar dat verschil zou dan later nog erger worden in de hoofdstad, de tegenstellingen zijn enorm in dit land.Op sommige heuvels rond Ponsavan kon je dan de plaatsen zien waar de Amerikanen basissen hadden, CIA was hier het wonderwoord. Bij andere plaatsen werd je dan verteld dat de Thais hier dan sluipschutters naar toe stuurden om de soldaten van het ARNV te beschieten. Maar de huidige vriendschapsbruggen zijn toch wel het bestaan ervan dat ze toch proberen om vrede te vinden en ver der te bouwen aan de toekomst. Maar wat je niet tegenkomt in dit land en andere landen ook is een middenklasse, je hebt de rijken en de heel rijken, de armen en de heel armen. In Laos zijn de mensen zeker niet ongelukkig aangezien het vroeger veel erger was. Ik heb weing bedelaars tegengekomen dus er heerst nog altijd een heel sterke sociale familie cultuur waar voor elkaar zorgen een heel sterk punt is. Hier heb je geen ziekenhuizen voor psychiatrie, ouderlingentehuizen en andere verwanten eraan. Wat je wel meer en meer merkt is de invloed van de chinezen. Ons is verteld geworden dat de meeste van elektrodammen en centrale gebouwd zijn door China in concessie voor hout mogen ze grote wegen bouwen en op waistelands steden gaan bouwen voor 6miljoen mensen, ze gaan ze er al zes bouwen. Expansiedrift misschien en ze hebben de eeuwige tijd als inversteerder. Succes is verzekerd.
Vang Vieng zou ons volgend stopje worden en stopje is het dan ook geworden. Mooie omgeving met verschillende waterwegen erdoor. Nu langs deze waterwegen zijn verschillende bars gebouwd met aanlegsteigers voor de grote rubberen banden. Nu is de bedoeling dat je eerst zo,n band gaan huren en dan met een hoop de rivier gaat afdobberen tot je helemaal bezopen en betekend met allerlei obscure je terug komt om dan wankelend je hotel of een ander bar te bezoeken om dan verder af te zakken naar het stadium van de Neanderthaler. In sommige bars heb je de mogelijkheid om een bucket te bestellen (emmer met alcohol, zelf of niet gestookt maar gigantische hoeveelheden). Wat heb je dan als resultaat, een straat met dronken angelsaksische mannen en vrouwen. De mannen in een toestand van kranzinigheid en lawaai en de vrouwen schaars gekleed en bezopen. Dan zie je aan de andere kant dan de lokale mensen kijken met open mond en de mannen bekijken de vrouwen als een publiek gebied. Nu lijkt me dit geen goed idee om de mensen te vertellen over toeristen van Europa. Er worden reizen geregeld van Londen, Vangvien en Koh Panghan(full moonfestival). Dit met de nodige gevolgen voor sommige. Bareigenaars die samen werken met dealers die dan weer samen werken met de politie die dan de argeloze welopgevoede backpackertoerist oppakken en in ruil voor heel wat geld (500$) je paspoort terug te geven of in de papierenmolen verzeild te geraken met de nodige fysieke problemen.
Maar je komt er leuke verhalen tegen van mensen die niet weten champignons zijn het merken pas merken als ze uit de roes komen op een berg ergens buiten het dorp. Of andere mensen die gewoon verdwalen voor een tijdje in de natuur.
We zijn er uiteindelijk een dag gebleven en hebben toen besloten dat dit niks was voor ons. Er is een groot verschil van hoe de mensen reizen. Mensen voor een kortere tijd hebben meestal een hoger budget dan de mensen die voor een langere tijd onderweg zijn. De mensen die langere tijd onderweg zijn bekijken het vaak meestal meer van de culturele kant en de mensen met een korter tijdsverblijf van fun en nog meer fun. Het is eigenlijk heel apart dat de europeanen naar deze landen komen om iets anders te doen dan thuis en dan hier samen komen om dan weer hetzlefde te doen wat ze thuis doen. ??????????? Je denkt vaak dat in Azie alles kan en je het gevoel hebt vn enorme vrijheid maar dat is dan een gevoel met totaal gebrek aan respect van de lokale bevolking. Het is niet zo gemakkelijk als je de taal niet spreekt in het land waar je je bevind om je dan onder bevolking te begeven maar toch .......
Vientiane, hoofdstad van Laos,
Gelegen in het noorden van de grens met Thailand aan een rivieroever, we waren er tijdens de droogte en het water stond dus laag, in het midden van de rivier en soms aan de zijkanten waren er daardoor zandbanken en misschien wel een soort van strand ontstaan. Sommige van die strandbanken werden afgegraven om het zand te kunnen gebruiken in de bouwwerken die op vele plaatsen aan de gang waren, verbeteringen voor de wegen, funderingen en andere zaken. Je hebt ern een drukke weg langs de rivier die je goed kunt gebruiken voor je te orienteren. Doordat het zo droog was en ze zo aan het bouwen waren was het heel stoffig op sommige plaatsen.Op deze weg waar toch veel centrale wegen op uit kwamen werden tijdens de avond markstalletjes gezet met eten en allerlei belangrijke toeristische souvenirs van maskers,t-shirts, armbandjes en andere zaken. Het eten was het meest typische van de regio waarvan rijst, kip, vis,garnalen, groenten in bouillons, gstoofd of met verschillende pikante of niet pikante varianten. Soms smaakvol soms slaat het tegen.De stad zelf is niet veel bijzonder, modern gemengd met oud, daar bedoel ik dan mee met houten huizen met een verdieping schuin dak of plat dak, hoge vensters en overal draaimolens aan het plafond. Kleine flatgebouwen zijn er ook zo van die vier breed en vier hoog.Enorme regeringsgebouwen en super hotels zijn er ook. Zoals het een hoofdstad betaamt vind je er ook de ambassades redelijk bij elkaar en liefst zo groot mogelijk of nieuw. De is vrij belangrijk want je kan via haar de rest van het land ook zo bereiken en je visa voor andere landen in orde brengen. We hebben er verschillende auto,s (grote en luxejeeps) zien rondrijden met UN erop. Liefdadigheid is er ook volop aanwezig met verschillende ngo,s die voor de kinderen en andere mensen zorgen.Je vind er ook redelijk wat expats van verschillende landen maar de fransen kom je er toch vrij veel tegen. Nostalgie misschien??? Er zijn nog verschillende oude koloniale gebouwen aanwezig die je kan gaan bezoeken of van een afstandje bekijken in wat voor een staat ze zich bevinden. Maar toch vind je er de romantiek van terug van vroeger. Grote gebouwen met een oprit waar je dan bij de ingang komt die dan overdekt is met een dak gesteund door pilaren of bij sommige een mooie marmeren trap die dan naar boven leidt om je dan via enorme houten deuren je binnen laat in betegelde en grote monumentale ruimte voor receptie, dans en andere taken.
De stad is niet zo groot en het stratenplan is een rechthoek met eenwijdige en paralel lopende straten, hier en daar tempels op de hoeken en pleintjes waar er restaurantjes en winkeltjes zijn geboren. Je kan er van alles krijgen zowel voor voeding als drank en kleren. Er zijn wat bezienswaardigheden in de stad als rondom. Een tour hebben we gedaan en zo kan je een beeld krijgen van het leven rond en in de stad.De prijzen zijn bijna europees en het leven ook wel een beetje maar wel relax.De kwaliteit van de hotels is volgens de prijs en dat is niet altijd even simpel.Je vind er smoelizige kamers met vlekken op de muren en stinkende matrassen tot wel wat meer schonere kamers.Soms schrik je toch wel van de prijzen die ze durven vragen voor de lage kwaliteiten die ze dan aanbieden. Zoeken is het woord geworden en geduld.
Vlak bij ons hotel in een reisburo hebben we dan bustickets geboekd om naar Pakse te gaan zo op die manier naar beneden te gaan om dan de 4000 eilandjes te gaan bezoeken.De reis is goed meegevallen aangezien we met het reizen in India al onze aanpassingsvermogen grondig hebben moeten trainen. Pakse zelf is niks maar er rond is er een hoogplateau met thee en koffieplantages.Aangezien de koffie steedspopulairder word zijn er in heel Azie ook steeds meer plantages te vinden. Met de opbrengst ervan kunnen de mensen een toch beter bestaan opbouwen.Een uur daarvan vind je ook nog van de eerste Angkorstyle tempels van een prinsendom die gelieerd was met het koningrijk van de Khmer dat zich toen uitstrekte van Laag Vietnam,Cambodia en Laos.Het was een groot temgebeuren met gescheiden ruimte voor vrouwen en mannen omringd door enorme bassins om de drogere periodes te kunnen overbruggen. Tegen de berg op was er een avenue naar boven ooit omringd door rechithoekige pilaren,houders voor tortsen en van boven een schuin en spitslopend dak. Dit langs twee zijden. Helemaal van boven is er een tempel die ze aan het restaureren waren, het was een vlakke rechthoekig plateau waar ze nu nog vereringen doen en Buddha groeten. Het was een ruine maar je kon toch zien dat het ooit iets groots is geweest. Beneden is er een museum met de tijdens de opgravingen gevonden beelden en andere archeologische onderwerpen zijn onderbracht. Het was de moeite. De stijl van alles kon je later dan weer terug vinden bij Angkor Wat in Cambodia.Deomgeving errond is vrij plat en daar wat heuvelig. Tijdens de regentijd moet het hier heel mooi zijn als het land zich transformeert tot een intens groen levend landschap maar dan wel met minder zon en veel meer muggen. Toch de moeite waard om er over na te denken.
Takhet onze volgende halte, een stoffig klein dorpje wel wat uitgestrekt met hier en daar nog getuigennissen van de koloniale tijden.De Fransen hebben geprobeerd om vervoer te vinden dat gemakkelijker voor hen was. Dus met het zoeken erna zijn er zo van die dorpen ontstaan.Door de wisselende niveauverschillen van het water was dit wel noodzakelijk voor hen. Aangezien dit niet zo gemakkelijk was hebben ze dan later wat minder interresse gehad voor Laos.Na de tweede wereldoorlog hebben ze geprobeerd om terug hun kolonie op te eisen met weinig respect voor de culturen wat dan ook uiteindelijk is uitgelopen op opstanden en revolutie tot in 1954 in Dien Bien Phu ze verslagen zijn geworden en er een defintief einde kwam aan hun heerschappij in Indochina.Na een tijd van onzekerheid is er dan de Amerikaanse oorlog gekomen waar wij dan de Vietnam oorlog van gemaakt hebben met de nodige gevolgen en het veranderd wereldbeeld en politiek erna.
Ons bezoek van de 4000 Islands is bijzonder goed meegevallen. Het is eigenlijk een soort delta waar er verschillende kleinere en grotere eilandjes in drijven. Sommige zijn bewoond en andere niet.Al deze eilandjes kun je bereiken via bootjes. Er zijn verschillende guesthouses en sommige zijn gecentralisseerd langs een kant van een eiland. Wij zaten op een klein eilandje dat heel rustig was en ons uitzicht was recht op een rivierarm die dan later weer samenkwamen via stroomversnelingen en waterkolkers. Door de laagte van het water kon je gewoon oversteken via de rivier naar een ander eiland en de rotsen die dan boven water uitstaken hadden de meeste grillige vormen door het uitslijten en kracht van het water. Echt een prachtige natuurstek. In de buurt waren er diepere plassen in de rivier waar je soms de Irriwaddy dolfijnen kon tegenkomen. Dolfijnen met een grijze blauwe kleur en een plat gezicht. Je moest wat geluk hebben om ze te kunnen begroeten.
We zin er een kleine week gebleven en hebben er wel genoten maar je moest wel zorgen dat je geld mee had want een ATM was er niet te vinden.
De reis zelf was prachtig, de verschillende oeverstijlen, verschillende begroeingen, dorpjes hoog op de oevergebouwd, scenes van uitverschillende vietnamfilms kon je je zo voorstellen.Door de laagte van het water kon je dan ook verschillende rotsformatie tegenkomen die zo uitgesleten door het water waren dat er prachtige en grillige vormen er onstaan werden. Schitterend gewoon. We zijn door smallere plaatsen gevaren waar de wanden van de oevers net ravijnen waren met hier en daar gewoon bomen erop, de kracht van de natuur man toch, mooi mooi.
Onze boot was geladen met verschillende nationaliteiten maar de gemiddelde leeftijd was toch tond de 25jaar. Hoofdzakelijk engels sprekend. Polen,Russen,Fransen,Nederlanders en Spanjaarden waren hier dan een beetje een vreemde eend in de bijt. Veel van de jongelui dronken veel bier en waren soms luidruchtig maar heel vriendelijk en sociaal.De meeste waren naar Laos gekomen om uiteindelijk te gaan tuben in Vang Vieng, een dorpje waar je langs komt als je via Luang Prabang naar Vientiane gaat om daar te vertrekken of je visa aan te vragen of te verlengen. Op de boot was er een barretje waar je vanalles kon krijgen tegen het driedubbele tarief als ergens anders maar tja voor de rijke “backpackers” maakte dat eigenlijk niks uit. Genieten was het magisch woord. Just enjoy and don't care. Toch een levensdefinitie waar je toch wel begrip voor had. Op een bepaald moment na zo,n twaalf uur op de boot zitten te genieten kwamen we bij een zandig en rotsig gedeelte waar het water te laag was voor onze boot om verder te varen naar het dorpje. We hadden zo het vermoeden dat het zo geregeld was. Met onze bagage op onze rug klommen we de zandheuvel op om dan een halfuurtje te lopen een dorpje tegen te komen waar de bewoners ons vriendelijk en de kinderen ons begroetten met de handen tegen elkaar voor het gelaat. Terug een pad volgens naar beneden naar een soort strand waar er dan daar verschillende andere en kleinere boten bij elkaar lagen. Dezelfde stijl als de onze waar we mee vertrokken waren maar dan de helft zo groot. Je zou het kunnen vegelijken met een lange en bredere kano met vanachter een verhoging waaronder de motor zat en er bovenop de stuurcabine met pedalen voor sneller te varen of achteruit.De rest van de boot was met een houten dak bedekt met aan de onderkant om de zoveel meter met een paal met de kano was verbonden en zo beschutting bood aan de passagiers of vracht.
Op het strand aangekomen was er dan binnen het uur verschillende kleine restaurantjes en bars gebouwd met kampvuur of een dieselmachine voor de verlicting. Er werden grote plastic zeilen op de grond gelegd waar je dan kon gaan zitten. Er was vanalles te verkrijgen wat ons dan sterkte in het vermoeden dat het zo geregeld was. De sfeer was wel heel gezellig maar de mensen die dan een boeking hadden in het volgend dorp voor een overnachting die waren dan wat minder blij want die waren hun centen kwijt. Tja welkom in Azie. Dit hadden we ook geleerd in India. Alles en niks is hetzelfde. Dat zijn zaken die je dan wel leert als je zo wat rondreist.De volgende morgen zagen sommige van de jongelui er wat pips uit en later hebben we dan ook vernomen dat er ook opium en andere nuttige zaken er te verkrijgen was om dan toch op de oever van de Mekong een speciale ervaring te hebben om nooit te vergeten en zeker niet de dag erna. Ze probeerden ons eerst allemaal op een kleinere boot te plaatsen en daar waren we niet tevreden mee dus na de nodige protesten en argumentatie hebben ze dan uiteindelijk dan toch besloten om twee boten te gebruiken om ons uiteindelijk verder te brengen naar onze bestemming. De helft van de tijd is er op de boot geslapen geweest tot aan de aankomst in Luang Prabang. We kwamen er aan de vroege avond aan en het zicht op de koloniale erfenis was heel apart. Je kan je voorstellen dat met de laagte van het water de oevers heel steil waren dus je had de indruk dat LP gebouwd was op de top van een heuvel. Via een trap kwam je dan eindelijk boven waar er veel mensen stonden te wachten met een vervoermiddel om je brengen naar een slaapgelegenheid die van de familie was of waar ze een procentje hadden.We hadden na wat zoeken en de hulp van iemand met een gsm een plaats gevonden in eenauthentiek huis van vroeger die onderverdeeld was met kamers. Net niet in het centrum maar toch dichtbij genoeg. Nu LP is eigenlijk een groot rechthoek met evenwijdig lopende straten en zijstraatjes, heel overzichtelijk, door dat aan de andere kant ook een rivier liep had je indruk dat je op een eiland zat.De gebouwen waren meestal groot en hoog, veel hout en overdakkingen om je beschermen tegen de zon of de regen. Je had er ook typische gebouwen die kenmerkend waren voor de vroegere handelsgeest. Een magazijn van onder en via een trap aan de achterkant naar boven voor te wonen. Hoge plafonds met een waaier. Lange en hoge venster met grote houten panelen voor te sluiten. Het was een gezellig gebeuren met natuurlijk en onvermijdelijk door de Unesco bijna Europese prijzen maar het voordeel was dan dat er veel te bekijken was en de toch nog licht bestaande sfeer van vroeger te kunnen opsnuiven. Sommige straten hadden nog Franse namen en sommige gebouwen of villa,s hadden nog de namen van vroeger. Je had er prachtige huizen die echt gerestaureerd waren met het behoud van het vroegere karakter. Heel charmant. We zijn er een paar dagen gebleven.
Onze volgende stop zou dan Ponsavan worden waar je plain of Jars had. Grote gemetselde kruikvormige opslag urnen. Ze zijn er nog niet helemaal zeker van waar ze voor gediend hebben maar dit zou een van de zaken kunnen zijn. Het is van een cultuur van een paar duizend jaar geleden en in een gebied waar ze vroeger enkele miljoenen kilo,s aan bommen gegooid hebben door de amerikanen om de strijd tegen vietnam te kunnen winnen tijdens de Amerikaanse oorlog. Het stadje is op een typische lintvorm gebouwd met op niet georganiseerde manier huizen en andere betonnen blokken aan de achterkant. Bouwomschrijving dat kennen ze nog niet zo. Dus soms een kakofonie van stylen en kleuren. De weg naar Ponsovan is prachtig, vlak land met rijstvelden en begroeingen die je aan prairies doet denken, hoge bergen met bochtige wegen en vergezichten op een golvend landschap met hier en daar dan weer kleine dorpjes met rieten daken op de heuveltop gebouwd met de achterkant voor het afval en de rest van hetgeen wat ze niet kunnen gebruiken. Hier en daar heb je dan van die grote kruispunten van waar verschillende wegen bij elkaar komen waar er dan een stop word gehouden om wat te eten en je benen te strekken. Wij waren er tijdens de warme periode maar ik denk dat wanneer je veel van deze landen bezoekt tijdens het regenseizoen dan zie je het groen echt vibreren van leven en ziet er alles veel mooier uit. Misschien wat meer muggen, minder zon maar volgens mij meer schoonheid van de natuur.
De omgeving van Ponsovan is nog altijd geplaagd door de enorme hoeveelheid onontplofte munitie en bommen van tijdens de oorlog. Er zijn op verschillende plaatsen nog bommenkraters die je kan bezichtigen en als je op wat hoger gebied staat dan begrijp je gelijk waar ze bomtapijt mee bedoeld hebben. Op verschillende rijstvelden waar nog bommen liggen word tegenwoordig nog geteeld met als resultaat dat er nog veel slachtoffers vallen onder de boeren die moeten overleven door te telen. Ook het metaal dat de mensen gaan zoeken van de bommen is geld waard dus nog meer slachtoffers. Kinderen vinden kleinere rond balvormige (grote van tennisballen) waar ze dan mee spelen en die dan ontploffen. Er word wel wat aangedaan door de mensen te waarchuwen voor het gevaar en de kinderen te vertellen als ze iets vinden de mensen te waarschuwen die opgeleid zijn door buitenlandse bomexperts om deze te komen ontmantelen. In de omgeving zijn er dorpen die de grote bomschelpen gebruiken om huizen te ondersteunen, omheining of een kruidentuintje in te maken. Op sommige van die bommen zie dan Antwerp als haven van transport. Dan stel je je toch echt wel vragen over de eerlijke politiek en de waarheid van het verschil van prioriteiten MMMMMmmmmmmm? De mensen van Laos zijn wat schuw maar heel vriendelijk en open. Ze hebben geen haat tegen de gewone mensen van Amerika maar de regeringspolitiek daar hebben ze het niet zo mee. Zoveel slachtoffers en geen haat, daar word je toch een beetje stil van.Er zit veel leven in de mensen maar ze laten het niet zo zien. 70Dollar per maand verdienen is een reeel bestaand salaris. Je komt net van LP, Unescogebeuren en dan kom je dit tegen. Maar dat verschil zou dan later nog erger worden in de hoofdstad, de tegenstellingen zijn enorm in dit land.Op sommige heuvels rond Ponsavan kon je dan de plaatsen zien waar de Amerikanen basissen hadden, CIA was hier het wonderwoord. Bij andere plaatsen werd je dan verteld dat de Thais hier dan sluipschutters naar toe stuurden om de soldaten van het ARNV te beschieten. Maar de huidige vriendschapsbruggen zijn toch wel het bestaan ervan dat ze toch proberen om vrede te vinden en ver der te bouwen aan de toekomst. Maar wat je niet tegenkomt in dit land en andere landen ook is een middenklasse, je hebt de rijken en de heel rijken, de armen en de heel armen. In Laos zijn de mensen zeker niet ongelukkig aangezien het vroeger veel erger was. Ik heb weing bedelaars tegengekomen dus er heerst nog altijd een heel sterke sociale familie cultuur waar voor elkaar zorgen een heel sterk punt is. Hier heb je geen ziekenhuizen voor psychiatrie, ouderlingentehuizen en andere verwanten eraan. Wat je wel meer en meer merkt is de invloed van de chinezen. Ons is verteld geworden dat de meeste van elektrodammen en centrale gebouwd zijn door China in concessie voor hout mogen ze grote wegen bouwen en op waistelands steden gaan bouwen voor 6miljoen mensen, ze gaan ze er al zes bouwen. Expansiedrift misschien en ze hebben de eeuwige tijd als inversteerder. Succes is verzekerd.
Vang Vieng zou ons volgend stopje worden en stopje is het dan ook geworden. Mooie omgeving met verschillende waterwegen erdoor. Nu langs deze waterwegen zijn verschillende bars gebouwd met aanlegsteigers voor de grote rubberen banden. Nu is de bedoeling dat je eerst zo,n band gaan huren en dan met een hoop de rivier gaat afdobberen tot je helemaal bezopen en betekend met allerlei obscure je terug komt om dan wankelend je hotel of een ander bar te bezoeken om dan verder af te zakken naar het stadium van de Neanderthaler. In sommige bars heb je de mogelijkheid om een bucket te bestellen (emmer met alcohol, zelf of niet gestookt maar gigantische hoeveelheden). Wat heb je dan als resultaat, een straat met dronken angelsaksische mannen en vrouwen. De mannen in een toestand van kranzinigheid en lawaai en de vrouwen schaars gekleed en bezopen. Dan zie je aan de andere kant dan de lokale mensen kijken met open mond en de mannen bekijken de vrouwen als een publiek gebied. Nu lijkt me dit geen goed idee om de mensen te vertellen over toeristen van Europa. Er worden reizen geregeld van Londen, Vangvien en Koh Panghan(full moonfestival). Dit met de nodige gevolgen voor sommige. Bareigenaars die samen werken met dealers die dan weer samen werken met de politie die dan de argeloze welopgevoede backpackertoerist oppakken en in ruil voor heel wat geld (500$) je paspoort terug te geven of in de papierenmolen verzeild te geraken met de nodige fysieke problemen.
Maar je komt er leuke verhalen tegen van mensen die niet weten champignons zijn het merken pas merken als ze uit de roes komen op een berg ergens buiten het dorp. Of andere mensen die gewoon verdwalen voor een tijdje in de natuur.
We zijn er uiteindelijk een dag gebleven en hebben toen besloten dat dit niks was voor ons. Er is een groot verschil van hoe de mensen reizen. Mensen voor een kortere tijd hebben meestal een hoger budget dan de mensen die voor een langere tijd onderweg zijn. De mensen die langere tijd onderweg zijn bekijken het vaak meestal meer van de culturele kant en de mensen met een korter tijdsverblijf van fun en nog meer fun. Het is eigenlijk heel apart dat de europeanen naar deze landen komen om iets anders te doen dan thuis en dan hier samen komen om dan weer hetzlefde te doen wat ze thuis doen. ??????????? Je denkt vaak dat in Azie alles kan en je het gevoel hebt vn enorme vrijheid maar dat is dan een gevoel met totaal gebrek aan respect van de lokale bevolking. Het is niet zo gemakkelijk als je de taal niet spreekt in het land waar je je bevind om je dan onder bevolking te begeven maar toch .......
Vientiane, hoofdstad van Laos,
Gelegen in het noorden van de grens met Thailand aan een rivieroever, we waren er tijdens de droogte en het water stond dus laag, in het midden van de rivier en soms aan de zijkanten waren er daardoor zandbanken en misschien wel een soort van strand ontstaan. Sommige van die strandbanken werden afgegraven om het zand te kunnen gebruiken in de bouwwerken die op vele plaatsen aan de gang waren, verbeteringen voor de wegen, funderingen en andere zaken. Je hebt ern een drukke weg langs de rivier die je goed kunt gebruiken voor je te orienteren. Doordat het zo droog was en ze zo aan het bouwen waren was het heel stoffig op sommige plaatsen.Op deze weg waar toch veel centrale wegen op uit kwamen werden tijdens de avond markstalletjes gezet met eten en allerlei belangrijke toeristische souvenirs van maskers,t-shirts, armbandjes en andere zaken. Het eten was het meest typische van de regio waarvan rijst, kip, vis,garnalen, groenten in bouillons, gstoofd of met verschillende pikante of niet pikante varianten. Soms smaakvol soms slaat het tegen.De stad zelf is niet veel bijzonder, modern gemengd met oud, daar bedoel ik dan mee met houten huizen met een verdieping schuin dak of plat dak, hoge vensters en overal draaimolens aan het plafond. Kleine flatgebouwen zijn er ook zo van die vier breed en vier hoog.Enorme regeringsgebouwen en super hotels zijn er ook. Zoals het een hoofdstad betaamt vind je er ook de ambassades redelijk bij elkaar en liefst zo groot mogelijk of nieuw. De is vrij belangrijk want je kan via haar de rest van het land ook zo bereiken en je visa voor andere landen in orde brengen. We hebben er verschillende auto,s (grote en luxejeeps) zien rondrijden met UN erop. Liefdadigheid is er ook volop aanwezig met verschillende ngo,s die voor de kinderen en andere mensen zorgen.Je vind er ook redelijk wat expats van verschillende landen maar de fransen kom je er toch vrij veel tegen. Nostalgie misschien??? Er zijn nog verschillende oude koloniale gebouwen aanwezig die je kan gaan bezoeken of van een afstandje bekijken in wat voor een staat ze zich bevinden. Maar toch vind je er de romantiek van terug van vroeger. Grote gebouwen met een oprit waar je dan bij de ingang komt die dan overdekt is met een dak gesteund door pilaren of bij sommige een mooie marmeren trap die dan naar boven leidt om je dan via enorme houten deuren je binnen laat in betegelde en grote monumentale ruimte voor receptie, dans en andere taken.
De stad is niet zo groot en het stratenplan is een rechthoek met eenwijdige en paralel lopende straten, hier en daar tempels op de hoeken en pleintjes waar er restaurantjes en winkeltjes zijn geboren. Je kan er van alles krijgen zowel voor voeding als drank en kleren. Er zijn wat bezienswaardigheden in de stad als rondom. Een tour hebben we gedaan en zo kan je een beeld krijgen van het leven rond en in de stad.De prijzen zijn bijna europees en het leven ook wel een beetje maar wel relax.De kwaliteit van de hotels is volgens de prijs en dat is niet altijd even simpel.Je vind er smoelizige kamers met vlekken op de muren en stinkende matrassen tot wel wat meer schonere kamers.Soms schrik je toch wel van de prijzen die ze durven vragen voor de lage kwaliteiten die ze dan aanbieden. Zoeken is het woord geworden en geduld.
Vlak bij ons hotel in een reisburo hebben we dan bustickets geboekd om naar Pakse te gaan zo op die manier naar beneden te gaan om dan de 4000 eilandjes te gaan bezoeken.De reis is goed meegevallen aangezien we met het reizen in India al onze aanpassingsvermogen grondig hebben moeten trainen. Pakse zelf is niks maar er rond is er een hoogplateau met thee en koffieplantages.Aangezien de koffie steedspopulairder word zijn er in heel Azie ook steeds meer plantages te vinden. Met de opbrengst ervan kunnen de mensen een toch beter bestaan opbouwen.Een uur daarvan vind je ook nog van de eerste Angkorstyle tempels van een prinsendom die gelieerd was met het koningrijk van de Khmer dat zich toen uitstrekte van Laag Vietnam,Cambodia en Laos.Het was een groot temgebeuren met gescheiden ruimte voor vrouwen en mannen omringd door enorme bassins om de drogere periodes te kunnen overbruggen. Tegen de berg op was er een avenue naar boven ooit omringd door rechithoekige pilaren,houders voor tortsen en van boven een schuin en spitslopend dak. Dit langs twee zijden. Helemaal van boven is er een tempel die ze aan het restaureren waren, het was een vlakke rechthoekig plateau waar ze nu nog vereringen doen en Buddha groeten. Het was een ruine maar je kon toch zien dat het ooit iets groots is geweest. Beneden is er een museum met de tijdens de opgravingen gevonden beelden en andere archeologische onderwerpen zijn onderbracht. Het was de moeite. De stijl van alles kon je later dan weer terug vinden bij Angkor Wat in Cambodia.Deomgeving errond is vrij plat en daar wat heuvelig. Tijdens de regentijd moet het hier heel mooi zijn als het land zich transformeert tot een intens groen levend landschap maar dan wel met minder zon en veel meer muggen. Toch de moeite waard om er over na te denken.
Takhet onze volgende halte, een stoffig klein dorpje wel wat uitgestrekt met hier en daar nog getuigennissen van de koloniale tijden.De Fransen hebben geprobeerd om vervoer te vinden dat gemakkelijker voor hen was. Dus met het zoeken erna zijn er zo van die dorpen ontstaan.Door de wisselende niveauverschillen van het water was dit wel noodzakelijk voor hen. Aangezien dit niet zo gemakkelijk was hebben ze dan later wat minder interresse gehad voor Laos.Na de tweede wereldoorlog hebben ze geprobeerd om terug hun kolonie op te eisen met weinig respect voor de culturen wat dan ook uiteindelijk is uitgelopen op opstanden en revolutie tot in 1954 in Dien Bien Phu ze verslagen zijn geworden en er een defintief einde kwam aan hun heerschappij in Indochina.Na een tijd van onzekerheid is er dan de Amerikaanse oorlog gekomen waar wij dan de Vietnam oorlog van gemaakt hebben met de nodige gevolgen en het veranderd wereldbeeld en politiek erna.
Ons bezoek van de 4000 Islands is bijzonder goed meegevallen. Het is eigenlijk een soort delta waar er verschillende kleinere en grotere eilandjes in drijven. Sommige zijn bewoond en andere niet.Al deze eilandjes kun je bereiken via bootjes. Er zijn verschillende guesthouses en sommige zijn gecentralisseerd langs een kant van een eiland. Wij zaten op een klein eilandje dat heel rustig was en ons uitzicht was recht op een rivierarm die dan later weer samenkwamen via stroomversnelingen en waterkolkers. Door de laagte van het water kon je gewoon oversteken via de rivier naar een ander eiland en de rotsen die dan boven water uitstaken hadden de meeste grillige vormen door het uitslijten en kracht van het water. Echt een prachtige natuurstek. In de buurt waren er diepere plassen in de rivier waar je soms de Irriwaddy dolfijnen kon tegenkomen. Dolfijnen met een grijze blauwe kleur en een plat gezicht. Je moest wat geluk hebben om ze te kunnen begroeten.
We zin er een kleine week gebleven en hebben er wel genoten maar je moest wel zorgen dat je geld mee had want een ATM was er niet te vinden.
India part II
Aterrizamos en Kolkata y tomamos un pre-paid taxi hasta la guest house q reservamos por internet pues ya es de noche y no es cuestión de ponerse a buscar hotel a esas horas, el trayecto con mucho trafico, pitidos y excepcionalmente en India, sin vacas! La guest house no se parece ni en pintura a las fotos q hay en internet pero ahi pasamos la primera noche, salimos a la calle a cenar y encontramos un buen restaurante cerca. Al día siguiente salimos en busca de otro hotel pero nos resignamos al q ya tenemos pues lo demás es mucho peor o mucho mas caro. Paseando por la ciudad nos encontramos con el dueño de una tienda dándole de hostias a uno q había pillado robándole y al pobre de dio hasta q se canso, sangrando por la nariz y allí se formo un revuelo pero nadie movía un dedo para defenderle pues robar no se perdona, nos fuimos rápido por si acaso... despues paseo por un parque lleno de parejitas, en cada sombra de cada árbol había una y se tapan de las miradas indiscretas con un paraguas, después nos encontramos otro tumulto esta vez parece ser un paquete sospechoso (un maletín abandonado) q la policía hace explosionar, al rato en plena calle heroinomanos inyectándose... para ser el primer día ya nos parece suficiente y nos vamos a cenar y a dormir.
Al día siguiente después de visitar un cementerio q debido a la expansión de la ciudad se ha quedado en el centro voy a visitar la casa de la madre Teresa, solo entrar ahí el ambiente q se respira emociona, vi la habitación donde vivió los últimos días de su vida, el museo con fotos y objetos personales y la tumba, muy muy emocionante. En los alrededores mucha miseria, familias enteras viviendo en la calle como único techo un plástico q se aguanta con cañas de bambú. Al día siguiente, sorpresa las calles están desiertas, que pasa? Es 1 de Mayo! Podemos pasear sin trafico sin oír pitidos, visitamos el Victoria memorial, nada memorable... al día siguiente nos damos un lujo y nos vamos a desayunar a un hotel de 5* un buffet impresionantemente bueno (para los estandares a q estamos acostumbrados) y luego a dormir la siesta ;-) por la noche salimos en tren a Puri, en la estación hablamos con un tipo q nos cuenta q es ingeniero de software y q trabaja a 40 horas en tren de su casa pues así gana el doble de lo q ganaría en Kolkata, 120 Euros al mes!!! y con eso mantiene a su familia y vive bien!
La llegada a Puri fue tan deprimente q decidimos volver a coger un tren y largarnos de ahí... lo q vimos no nos gusto, mucha suciedad, incluidos los hoteles y para colmo el taxista nos cuenta q a la playa solo vayamos hasta cierto punto porque a partir de ahí salen los desagües de la ciudad directos al mar...
La siguiente parada es Varanasi, una ciudad sagrada para los hindúes pues creen q si se mueren allí alcanzan mas rápido el nirvana, os podéis imaginar la cantidad de gente mayor de toda la India q espera morirse allí, hay hoteles donde la gente va a esperar a la muerte. El Ganges, el río sagrado pasa por la ciudad y allí se hacen ceremonias funerarias a la orilla del río, unas 300 piras funerarias diarias, hay dos puntos uno para los fallecidos de muerte natural y otro mas apartado donde a los q fallecen por accidentes, asesinados o suicidio primero los lavan en el río para purificarlos y luego los queman, por las noches a la puesta del sol hay ceremonias (pujas) para rogar por los muertos.
En general la ciudad es muy ruidosa con calles muy estrechas llenas de tuk tuk's (motorizados) y de rickshaw (bicicletas q arrastran un carro para dos personas) y calurosisima, suerte q en el hotel hay aire acondicionado, eso si no cortan la luz, cosa q sucede todos los días un par de horas...
Y hartos ya de pasar tanto calor pues te quita la energía, decidimos ir mas hacia el norte y nos vamos a Darjeeling, famoso por el te q allí se produce, en el tren suben niños a limpiar de rodillas por el suelo y a pedir dinero, son situaciones q te dejan sin habla. Llegamos a la estación q esta a unos Km del pueblo, estamos en la montaña y aquí el único transporte q hay son taxis compartidos, normalmente 4x4, viejos.. ademas para ellos hay 12 plazas con lo cual nos toca pagar para 3 (las 3 plazas del copiloto) sino a Helmut no le caben las piernas ;-) En Darjeeling viven muchos refugiados del Tibet, gente muy amable y trabajadora, no hemos visto tibetanos pidiendo limosna. Los alrededores del pueblo son para quedarte con la boca abierta, impresionantes. Decidimos ir mas hacia el norte pero tenemos q esperar tres días mas pues Helmut se puesto enfermo, creemos q algo q ha comido le ha sentado mal.
Seguimos hasta Sikkim una región q hasta el año 1975 fue un reino independiente y luego lo anexionaron a la India, cosa q a ellos no les hace ninguna gracia. Estamos cerca de la cordillera del Himalaya con montañas de mas de 8.000 m las cumbres nevadas, hacemos caminatas hasta un lago sagrado, monasterios budistas, aquí si se respira paz y tranquilidad, sin coches ruidosos con muy pocos extranjeros y solo los rezos de los monjes budistas, la tradición es q al menos un hijo varón pase unos meses en un monasterio, con pena continuamos el camino hasta la capital Gantok allí encontramos un hotel en lo mas alto de la ciudad con vistas a las montanyas cuando el tiempo esta despejado, queríamos menos calor y nos encontramos con lluvia y niebla... y hay tanto trafico q respirar aire puro se hace difícil ya q los coches aquí no deben pasar ninguna revisión técnica como en Europa y los tubos de escape emanan humos negrisimos... ademas ya nos hemos cansado de ver suciedad por todas las esquinas y decidimos finalizar nuestra etapa en la India y seguir camino hasta Nepal.
Al día siguiente después de visitar un cementerio q debido a la expansión de la ciudad se ha quedado en el centro voy a visitar la casa de la madre Teresa, solo entrar ahí el ambiente q se respira emociona, vi la habitación donde vivió los últimos días de su vida, el museo con fotos y objetos personales y la tumba, muy muy emocionante. En los alrededores mucha miseria, familias enteras viviendo en la calle como único techo un plástico q se aguanta con cañas de bambú. Al día siguiente, sorpresa las calles están desiertas, que pasa? Es 1 de Mayo! Podemos pasear sin trafico sin oír pitidos, visitamos el Victoria memorial, nada memorable... al día siguiente nos damos un lujo y nos vamos a desayunar a un hotel de 5* un buffet impresionantemente bueno (para los estandares a q estamos acostumbrados) y luego a dormir la siesta ;-) por la noche salimos en tren a Puri, en la estación hablamos con un tipo q nos cuenta q es ingeniero de software y q trabaja a 40 horas en tren de su casa pues así gana el doble de lo q ganaría en Kolkata, 120 Euros al mes!!! y con eso mantiene a su familia y vive bien!
La llegada a Puri fue tan deprimente q decidimos volver a coger un tren y largarnos de ahí... lo q vimos no nos gusto, mucha suciedad, incluidos los hoteles y para colmo el taxista nos cuenta q a la playa solo vayamos hasta cierto punto porque a partir de ahí salen los desagües de la ciudad directos al mar...
La siguiente parada es Varanasi, una ciudad sagrada para los hindúes pues creen q si se mueren allí alcanzan mas rápido el nirvana, os podéis imaginar la cantidad de gente mayor de toda la India q espera morirse allí, hay hoteles donde la gente va a esperar a la muerte. El Ganges, el río sagrado pasa por la ciudad y allí se hacen ceremonias funerarias a la orilla del río, unas 300 piras funerarias diarias, hay dos puntos uno para los fallecidos de muerte natural y otro mas apartado donde a los q fallecen por accidentes, asesinados o suicidio primero los lavan en el río para purificarlos y luego los queman, por las noches a la puesta del sol hay ceremonias (pujas) para rogar por los muertos.
En general la ciudad es muy ruidosa con calles muy estrechas llenas de tuk tuk's (motorizados) y de rickshaw (bicicletas q arrastran un carro para dos personas) y calurosisima, suerte q en el hotel hay aire acondicionado, eso si no cortan la luz, cosa q sucede todos los días un par de horas...
Y hartos ya de pasar tanto calor pues te quita la energía, decidimos ir mas hacia el norte y nos vamos a Darjeeling, famoso por el te q allí se produce, en el tren suben niños a limpiar de rodillas por el suelo y a pedir dinero, son situaciones q te dejan sin habla. Llegamos a la estación q esta a unos Km del pueblo, estamos en la montaña y aquí el único transporte q hay son taxis compartidos, normalmente 4x4, viejos.. ademas para ellos hay 12 plazas con lo cual nos toca pagar para 3 (las 3 plazas del copiloto) sino a Helmut no le caben las piernas ;-) En Darjeeling viven muchos refugiados del Tibet, gente muy amable y trabajadora, no hemos visto tibetanos pidiendo limosna. Los alrededores del pueblo son para quedarte con la boca abierta, impresionantes. Decidimos ir mas hacia el norte pero tenemos q esperar tres días mas pues Helmut se puesto enfermo, creemos q algo q ha comido le ha sentado mal.
Seguimos hasta Sikkim una región q hasta el año 1975 fue un reino independiente y luego lo anexionaron a la India, cosa q a ellos no les hace ninguna gracia. Estamos cerca de la cordillera del Himalaya con montañas de mas de 8.000 m las cumbres nevadas, hacemos caminatas hasta un lago sagrado, monasterios budistas, aquí si se respira paz y tranquilidad, sin coches ruidosos con muy pocos extranjeros y solo los rezos de los monjes budistas, la tradición es q al menos un hijo varón pase unos meses en un monasterio, con pena continuamos el camino hasta la capital Gantok allí encontramos un hotel en lo mas alto de la ciudad con vistas a las montanyas cuando el tiempo esta despejado, queríamos menos calor y nos encontramos con lluvia y niebla... y hay tanto trafico q respirar aire puro se hace difícil ya q los coches aquí no deben pasar ninguna revisión técnica como en Europa y los tubos de escape emanan humos negrisimos... ademas ya nos hemos cansado de ver suciedad por todas las esquinas y decidimos finalizar nuestra etapa en la India y seguir camino hasta Nepal.
Thailand
We waren blij dat we naar Thailand konden vertrekken,waren zo nieuwsgierig en ook heel blij om onze vrienden terug te zien. We hadden in Bkk afgesproken met Joe en Stefan. Door het gebruik van internet en smoelenboek kon je eigenlijk iedereen al op de hoogte brengen van het rijlen en zeilen van de trip die we aan het ondernemen waren. Eigenlijk er nooit hebben blijven stilgestaan hoe snel eigenlijk de technologie eigenlijk gaat de laatste jaren.
Onze aankomst op de vlieghaven in Bangkok was er eentje van aangename verrassingen. Zo,n modern en goed geregeld en van enorme grote. Het was een supergevoel om zo spacy airport te mogen begroeten. Grote grijze schuinstaande pilaren in industriekleurtje en stijl. Heel veel schroeven en klinkers. Lange gangen met op verschillende afstanden wc-s en de mogelijkheid om je connecteren met het internet for free ofcourse.
De wachtzalen waren van volledig glas voorzien met aan het einde de balie en de toegang tot het vliegtuig.
Op het einde van de lange gang of hangar had je dan de pijltjes met de bagage en de uitgangen.
Heel goed geregeld en gecontroleerd. Dan moesten we allemaal op een rijtje staan voor een balie met een strenge madam ervoor die dan een fotootje van je nam en je paspoort controleerde en een stempel erinzette. Altijd goed controleren die datumstempels want anders kan je soms voor vervelende situaties staan als de datum van in en uit niet overeenkomen met je visa die je in je paspoort hebt staan.
En dan eindelijk alles bij elkaar hebben , wat info voor wat het gemakkelijkste is om de stad te bereiken en hopla wij de city bus in die elk uur vertrok speciaal voor de toeristen.
De bus in en dan kwam er toch een kleine verbazing van mijne kant, als je instapte in het middenstuk van de bus had je een speciale ruimte speciaal voor bagages en ander onhandig reismateriaal. Gemakkelijk en gemakkelijk is het woord dat je veel kan gebruiken voor rond te reizen in Thailand. Vriendelijke mensen en met de gouden glimlach of dat die echt is of niet dat hangt er van af hoeveel je van hun cultuur begrijpt en het verschil met die van ons en natuurlijk het meest belangrijke is wie en waar je mensen ontmoet.
Thailand is een land voor kinderen want ze zijn gek van klein gasten. Het is heel goed geregeld om alles zo gemakkelijk mogelijk te maken voor de bezoekers en hun eigen natuurlijk.
Als stad krijg je al een voorsmaakje als je er na toe rijdt met de shuffle bus van de airport. Grote strakke verkeersbanen met verschillende zijbanen en afslagen. Je hebt er van die banen die boven en naast elkaar en onder elkaar doorheen lopen zoals bij ons die vlinderkruispunten van twee nivo,s.
Als je dan eindelijk de stad bereikt na een ritje van drie kwartiers dan begin je te beseffen hoe groot het eigenlijk wel is. Verschillende gebouwen in alle maten en kleuren en soms zelfs een beetje monotoon begeleiden je naar het har t van de metropool. Dat begin je te merken door meer verkeer meer mensen opstraat en de aanwezigheid van de tuctuc,s een luxebrommer of moto met een aangelastte zitbak met een bank voor twee of meerdere personen. Een dakje van ijzer en plastic om het af te werken. Heel grappig en toch uniek. Later besefte ik dat in elk land zo zijn eigen idee heeft over dat type van vervoer. De menselijke geest en hun creativiteit is toch wel aanmerkelijk aanwzig bij het ontwerpen van deze tuctuc,s.
In Bangkok zijn er verschillende waterwegen die de stad doorkruisen en een grote rivier die vaak gebruikt wordt als transportbaan of voor pleziertochtjes of roeiwedstrijden tijdens speciale dagen.
Een taxiboot of mensenferry is de moeite om te doen voor alleen al de skyline te mogen bewonderen en de bewegingen op het water te bekijken.
Het is heel grappig in het begin om via en drijvende ponton zo'n een bootbus zien aan te komen.Je denkt zo van ah die gaat stoppen maar je krijgt net te tijd om af of op te stappen. Die drijvende bussen hebben om de zoveel tijd en afstand een stop. Die hebben gewoon een naam verbonden met
een bepaalde wijk in de stad.Wij moesten afstappen bij centraal. Onderweg konden we mooi genieten van de skyline en het verkeer op deze centrale waterweg van Bangkok. Allerlei boten van klein en groot, verschillende kleuren en grotes. De leeftijden waren ook heel verschillend, je kon zo netjes mee bekijken de verschillende evoluties van bootontwerpen. Je zag er vandie kleine bootjes waar een familie inzat met boodachappen. Die hadden geen problemen met het dobberen zo over de golven van de grotere steden.
De skyline is heel mooi als je van modere lange vingers en andere gebouwen houd. Het is echt de moeite om zo,n busboot te nemen naar het centrum van de stad. Het scheelt heel veel tijd en kosten en niet te vergeten de zalige smog zoals die tegenwoordig in elke grootstad wel vertegenwoordigt is.
We zijn toen met zijn allen afgestapt bij Central waar je vlakbij grote waterpompen en zuivering bent en daar tegenover je via de trap een station binnenkwam van de luchtmetro. Tien minuten later waren we midden in de stad. Nu een stad is zoals elke andere grote stad maar dat is niet waar, elke stad heeft toch wel zijn eigen karakter. In deze moderne stad heb je van simpele tot de meest moderne trekken. Je kan er eten op de hoogste verdieping van een flatgebouw en dan buiten niet wel te verstaan dus tijdens de zon,s ondergaan onvergetelijke momenten. Er is een ander gebouw waar je een kleine rollercoaster kunt zien op de top van een hoge skyscraper. Er is voor iedereen wat wils, geschiedenis, museums, grote warenhuizen op verschillende verdiepingen, zelfs eentje met Lamborghini, BMW, de laatste Porsche,s. Je hebt er voor de elektrofreaks(zoals ik)een gebouw met meer dan 2000 verschillende winkels gespecialiseerd in elektronica. Dat was echt een feest. Ook voor mensen die van gadgets houden ib Bangkok vind je echt alles. De weekendmarket is echt enorm. Je kan er gemakkelijk verdwalen. Maar gelukkig zijn er de mensen die je verder helpen en er zijn plannetjes beschikbaar. Ook op verschillende afstanden zijn er toiletvoorzieningen. Nu om je het voor te stellen, grote eivormige cirkels die naar het midden kleine worden, doorkruisd door verschillende grote en brede of smalle gangen.
Er is een orde in het hele gebeuren aangezien elke winkels zijn verkoopsplaats of punt heeft. Kleren kan je allemaal bij elkaar vinden, snuisterijen, boeken, meubels, cd,s , dvd,s, dieren en reptielen tot en met bloemen en planten. Het is niet voor niks een weekendmarket, je hebt er echt twee dagen nodig om een idee te kunnen hebben.
Ons hotel/guesthouse was vlak bij het hele toeristen gebeuren. Ze hebben er goed voor gezorgd dat alles gezellig bij elkaar is geplaatst. Maar voor degene die het op een andere manier wil beleven zijn er gelegenheden genoeg.
Zo de Kaosan Road is de beruchte naam van de zogenaamde backpackerspeople.Het zijn een paar straten waar echt alles geconcentreerd is. Alle mogelijke winkels met kleren die nagemaakt zijn tot rijbewijzen, studentenpasjes,mp3 stations waar je muziek of films kunt loaden. Er zijn fruitwagentjes of karren met vers fruit, wandelende pasta,s standjes,grotere bar,s met veel licht en lawaai en zachte prijzen voor een emmer alcohol of een meter bier of wat voor een cocktail dan.
Er lopen verschillende soorten mensen rond van klein tot groot. Dik en dun, geraffineerd of zalig alternatief met een gelukkkige lacht op de gezichten.
Je kan via kleine zijtakken van de hoofdwegen in de kleinere zijstraten terecht in kleine restaurantjes, daar komp je vaker de locals tegen. Wil je inkopen doen van allerlei modellen van t-shirts, broeken, kostuums en andere zaken is het hier de plaats. Namaak horloges van alle merken tot beeldjes en zonnebrillen in je eigen fantasiestyle.
Het kan er vrij druk zijn tijdens het seizoen, vooral de avonden zijn wel vrij heftig.Luide mensen, dronken mensen, meisjes die wat proberen bij te verdienen als klantenlokkers. Sommige zijn man geweest in hun vorig leven. De befaamde ladyboys. Er zijn er heel knappe en ben er van overtuigd dan je soms het niet bemerkt. Het is ook heel gewoon in hun cultuur en gaan er op een gewone manier mee om. Ze zijn volledig in de maatschappij opgegaan.
Via een vriendin van Danny(kameraad van de Joe), via hem hadden we haar adres gekregen om via haar reisburo een duikcursus te kunnen regelen om Koh Tao, ze kon het goedkoper regelen dan wij zelf. Een super lieve dame die graag een babbeltje slaagt en heel veel lacht. Ze is echt wel grappig en een beetje verlegen maar een superdame is het.
Nu was toevallig haar ardres midden in het hele speel gebeuren van de jonge wereldreizigers.Dat was gemakkelijk. We konden via haar alles regelen en een paar dagen later vertrokken we op weg naar Koh Tao om te gaan duiken, nog nooit gedaan dus ??????
Voor dat we naar het duikeiland gaan zijn we nog een paar dagen op Koh Samui geweest. Het is een klein eiland waar je op een kant ervan alle toeristenhotels en voorzieningen verzameld zijn. Er zijn ook verschilllende vertrekpieren waar je een snelle of een langzame vervoer kunt kiezen om de verschillende eilanden te bereiken of gewoon een dagje heen en weer.
We hebben er een moto gehuurd en het hele eiland rondgetrokken, je hebt er verschillende plaatsen hoog en laag van landschap met hier en daar een waterval en andere natuurlijke bekoorlijkheden.
Je merkt dat er ook mensen een huis hebben om er te overwinteren of gewoon om te genieten van het mooie weer en de zee. Rond het eiland zijn eer grote en kleine stranden waar je ook verschillende windsinvloeden hebt en stromingen. Soms kan je via kleine weggetjes de zee bereiken en dan zie je dat verschillende resorts(luxe) tot op het strand gebouwd zijn en dat is jammer. Op het eiland is er ook een vlieghaven dat eigenlijk heel charmant is want wanneer je landt is het net of je op een paradijs zit. Ronde hutjes met rietendaken waar je je bagage kunt afhalen en ergens anders dan weer je kunt inchecken en dan op een parkingplaats een bepaalde taxi(van) neemt om zo op je bestemming te geraken. Dit is zo geregeld om het je zo gemakkelijk mogelijk te maken en een monopolie te hebben op het vervoer van de luchthaven. Dus ook geen drukte van taxi,s en andere mensen die iets van je willen of om je te helpen. De wegen zijn heel goed en alles is heel goed bereikbaar, je merkt het dat toeristen ervoor zorgen dat de eilanden zich ontwikkelen. Je kan op verschillende plaatsen eten zowel voor de goedkope toerist die weinig smaak heeft tot de levensgenieter die zijn ding ergens vindt wat afgelegen of niet.
Wij hadden een bungalowtje gevonden vlak bij de pier waar we zouden vertrekken met een highspeed katamaran.Wat wij altijd deden( na de ervaringen vooraf) is eerst de suggesties van de mensen bekijken en dan zelf gaan zoeken. De meeste mensen die via het vervoer komen worden meestal een bepaalde catogorie van hotels aangeraden om dat ze zo op die manier een commissie bekomen, dat wil zeggen dat ze geld krijgen om klanten te leveren. Hoe duurder hoe meer geld. Iedereen wilt en moet overleven. Dat is op elke plaats zo. Logisch.
De dag dat we vertrokken hebben we maar een kleine honderd meter moeten lopen om zo de pier te bereiken van de speedcatamaran. Deze kwam net van ergens anders waar door er heel veel reizigers aankwamen die van de vakantie terugkwamen of hun trip verder zetten. Op een paar uurtjes speeden zijn we dan eindelijk aangekomen bij het eiland. Je bent natuurlijk altijd benieuwd hoe het eruit ziet en we zijn dan ook niet teleurgesteld. De toegangshaven is halfmaanvormig waar je langs de ene kant een klein eilandje hebt(duiken) daar hebben we verschillende mensen afgezet met of zonder duikuitrusting. Daarna zijn we dan verder gevaren naar de haven en hebben ze ons dan daar laten afstappen.(grappig afstappen). Je hebt er een groot bord met welkom erop en tergelijkertijd de hoofdstraat om zo het hele eiland te kunnen bezoeken. Op de plaats waar wij zijn geland heb je het toeristisch gebeuren met in de hele lengte verborgen tussen palmbomen hotels, bungalows, restaurantjes, bar en andere nachtelijk gebeuren. Voor ieder wat wils. Wij zijn een stukje verder gegaan naar Buddhaview(duikfabriek) waar we een vierdagen opleiding zouden volgen om te leren omgaan met ademhalen en de kennis van de andere wereld.(fascinerend). We hadden er een kamer bij die we naar het bekijken ervan vriendelijk dank u wel gezegd hebben en ietsje verder Tropicaneresorts met kamers, bungalows tot wat geraffineerde slaapplaatsen met heet/koud water. Wij opteerden voor wat meer luxe, een ijskast, een tv, een badkamer, een terras(deze was zeer aangenaam). We zouden er verschillende weken verblijven dus een ijskast was handig voor je eigen ontbijt en gekoelde dranken. We hebben er een heel leuke tijd gehad ook dankzij onze vrienden(Brure,Vosse,Barry en Caroline), we hadden via smoelenbook ermee afgesproken dat we zo op deze manier ook het nieuwjaar samen gingen vieren met zijn allen. Er was een dansfestival georganiseerd waar Danny(dj) zou draaien. Later zou dan ook Gunther(Bitkit) zich ook bij ons vervoegen. Dus nieuwjaar was een echt feest onder zalige vrienden. Het is dan ook een aparte belevenis om als je reist je vrienden tegenkomt en zo op die manier een aantal dagen samen doorbrengt buiten het gewone in je dagelijks leven. Dat is freedom. Op het feest zelf hebben er nog andere belgen tegen gekomen en er leuke momenten meegedeeld waarvan we later er nog eentje zijn tegengekomen in andere landen. (Robbe, zalige gast)
De eerste dag van het duiken was heel spannend, eerst krijg je een vriendelijk welkom met de uitleg en video en word je voorgesteld aan iedereen in de groep en natuurlijk wie je instructeur is. Deze was Jasper, een schitterende kerel wel wat gereserveerd maar met een groot vertrouwens uitstraling. Nu als je al een tijdje werkt in deze industrie zie je veel mensen komen en gaan. In de namiddag zijn we dan het zwembad ingetrokken met de hele uitrusting, flessen, bril, BCD vest(soort bodywarme met luchtzakken die je drijfvermogen kan controleren zodat je onderwater kunt hoveren door je ademhaling en lucht inhoud van de drijfzakken af te stellen. De eerste keer onderwater in een zwembad zelfs dan heb je je ademreflex. Dit moet je overkomen en zo te leren ademen door je te leren vertrouwen op de techniek en je zuurstoffles. Het is heel apart om zo dan eindelijk onderwater te ademen. In het begin gaat dat met horten en stoten maar later gaat het rustiger en gebruik je zo minder zuurstof zodat je langer onderwater kunt blijven en van de prachtige natuur kunt genieten. Je hebt bij het eiland verschillende plaatsen waar je gaat duiken en die word dan van de dag ervoor bepaald waar je heen gaat. Voor de gevordeden die gaan dan een heel stuk dieper met een ander tijdscontrole dan die van ondieper. Wij zouden maar tot 18m diep gaan. Als je dieper wilt gaan dan volg je nog een aanvullende kursus met verschillende kennis en proeven. Voor mij was 18m diep genoeg, het zweven en op je rug tussen de vissen zwemmen tussen prachtige koralen, onder grote kleurige kwallen enzo. Onvergetelijk. Op deze manier heb ik nog meer van onze schone aarde leren houden. Het duiken hebben we samen gedaan met onze vrienden waarvan soms de Brure onze begeleider was. Hij was al wat verder op de ladder en was er over aan het denken om voor divemaster te gaan(dmt, divemastertrainee), hier zou de Vosse zich ook later zich gaan bekwamen. Deze was helemaal thuis in deze wereld. Die twee gasten konden drijven onder water al zittend liggend of wat dan ook. Goede controle van de boyancie.We hebben zo met zijn allen drie weken doorgebracht en het afscheid kwam weer stilletjes in zicht. We hebben nog een paar avonden met elkaar doorgebracht, gedronken en spelletjes gespeeld.De ene ging terug naar Nepal om te paragliden,ander ging naar Laos om zo dan later weer terug te keren naar het eiland om verder te gaan duiken en zo de liefde van zijn leven terug tegen te komen. Wij zijn terug naar Thailand gegaan, nog een paar dagen in de hoofdstad,Vosse,Tamara, Martin zijn daar later ook nog aangekomen. Een leuke avond en nog een leuke dag samen en dan bye bye.
Kanchanaburi was ons volgende stop. Een dorp gebouwd in de lengte langs de Kwai rivier. Daar hebben we dan The Bridge over the River Kwai bezocht, een heel historische plaats van noodlot,wreedheid en doorzettingsvermogen van mensen. Tijdens de tweede wereldoorlog hebben de Japanners er een spoorweg aangelegd om zo troepen en materiaal te kunnen leveren aan het front aangezien ze op zee door de Amerikanen belet werden door een boycot. Ze hebben dit gerealiseerd door het gebruik van gevangenen(krijgs en civiele). Deze werden op een onmenslijke manier uitgebuit en behandeld.In die tijd beschouwden de Japanners krijgsgevangenen als lafaards aangezien ze in hun krijgscultuur dan liever tot de dood of zelfmoord belijden. Op zes maanden tijd hebben ze dit voor mekaar gekregen met beperkt materiaal dus heel veel handen en voeten arbeid. Dit tot aan de grens met Birma. Er zijn toen duizenden mensen gestorven zowel Blanken als de mensen van daar die door leugens naar daar waren gelokt om te werken(goed geld en eten). Tja tja. In Japan word dit nog altijd als een feestdag bestempeld door de realisatie ervan, het is natuurlijk een prestatie van de gevangenen door wouden, bergen en kloven heen te bouwen. We hebben dit met eigen ogen kunnen bekijken. Helfire pas is zo,n plaats een berg waar gewoon door heen gehakt is met hamers en beitels. Je ziet de sporen er nog van en er liggen nog rails ter herinnering. Gedenktekens zijn er ook en het museum dat er aan gewijd is is heel discreet. Tijdens de rondleiding erin krijg je een hoofdtelefoon mee die je dan in gekozen taal uitleg geeft en interviews met ex- gevangenen kunt beluisteren. Harde tijden. Maar geen haat er is zelfs een bepaald gevoel van vrede en aanvaarding.
Dan in het dorp hebben we nog een moto gehuurd en begraafplaatsen gaan bezoeken. Verschillende nationaliteiten. Daarna was het tijd om weer verder te gaan. De natuur is heel verschillend van plat tot golvend en krijtrotsen die er op eens uitsteken. Vriendelijke mensen die je met hand en tand uitleggen waar je heen moet rijden als je verdwaald bent. We hebben daar een gigantische boom bezocht met een spanwijdte van zo,dertig tot veertig meter. Dat was echt de moeite.
Nu onze volgende halte ging richting Ayuthaya, vorig hoofdstad, met prachtige ruines van de vroegere periodes. Verschillende tempels en beelden. Deze stad was ook al tijdens de middeleeuwen bekent bij de europeanen, er waren in die stad ook dan verschillende wijken met hun eigen nationaliteiten, Joods, Nederlanders en Portugezen. China deed ook al handel met deze stad.De stad zelf is gebouwd op een eiland midden in de rivier en daardoor verschillende kanalen met elkaar verbonden. Deze stad is dan later op zijn hoogtepunt door de burmezen vernietigd.Eigenlijk heeft heel dit gebied toch wel zijn geweld gekend en zijn er nog altijd wel wat strubbelingen onder elkaar. Ze proberen dit door vriendschapsbruggen te bouwen om dit te overkomen, maar in Azie niks is wat het is of lijkt.
Daarna naar Sukhotai, ooit een religieuze plaats met enorme stupa,s achter elkaar. Heel indrukwekkend.De stad is verdeeld met brede avenues waar je op sommige plaatsen s'avonds eetstalletjes en een marktjes kunt tegenkomen. De ruines zijn over de stad verdeeld en dat maakt het eigenlijk heel uniek. Wandelen in de stad met geschiedenissen op verschillende plaatsen. Natuurlijk zijn er bij elk belangrijke plaats de nodige stalletjes met snuisterijen en andere zaken te vinden. Er is ook een groot park met vroegere waterreservoirs die nu als vijvers te beschouwen zijn, maar je kan jezelf toch verbeelden hoe het vroeger geweest moet zijn. Groots.
De volgende halte was Lampong, waar er een groot olifantenkamp zich bevindt. Het stadje zelf is leuk om een aantal te verblijven en de houten huizen te bekijken die op palen gebouwd zijn. Sommige zijn echt op tientallen palen gebouwd en kan je ook bezichtigen, worden ook verhuurd voor huwelijken en andere feesten. Een paard en kar kan je ook huren voor een uur en zo de stad een beetje verkennen waarna je zelf de rest ervan kan bezoeken al lopende. Het bezoek aan de olifanten is eigenlijk een must. Het is een centrum om zo de olifanten een plaats te geven in een maatschappij die steeds minder olifanten gebruikt om te werken. Ze laten je zien wat ze kunnen en hoe sterk ze zijn. Boomstammen betekenen niks voor hen. Je ziet wel dat de menners een goede band met hen hebben en elkaar ook goed kennen. Het sancturium is goed gelegen in de natuur met natuurlijke plassen waar de dieren zich kunnen wassen of zich laten wassen. Je kan er ook een aantal dagen verblijven en zo de manier van leven en hoe omgaan en zelf je eigen olifant berijden. Dit voor de liefhebbers lijkt me een unieke ervaring.Er is een eigen ziekenhuis en een weeshuis voor jonge dieren die door hun moeders of door andere omstandigheden in de steek zijn gelaten.Aangezien olifanten heel sociale dieren zijn is dit vaak een ramp waar de mensen heel hard hun best doen om toch te proberen deze jonge weesjes terug te integreren in hun eigen wereld.Dit is niet zo gemakkelijk aangezien deze weesjes eigenlijk door hun moeders worden gezoogd en geleerd hoe zich te gedragen met andere olifanten. Als ze dan te lange tijd alleen omgaan met mensen beschouwen ze zich niet echt als olifanten. Dan zijn ze bang voor andere dieren en weigeren ze gewoon om mee te werken. Het is niet gemakkelijk.
De volgende halte was Mae Sot, een dorpje langs de grens met Burma(Myanmar). Daar heb je twee vluchtelingenkampen met minoriteiten. Dit zijn verschillende bevolkingsgroepen die door de regering uit hun dorpen worden verdreven met geweld. Verkrachtingen, vermoorden van de jonge mannen enzo. Dus gaan ze de grens over en mag Thailand en andere no politieke organisaties hen opvangen en proberen hen te helpen met gezondheid en onderwijs. Dit is niet gemakkelijk voor de Thaise regering aangezien ze ook voor de kosten opdraaien. We hebben geprobeerd deze kampen te bezoeken maar dit was niet mogelijk aangezien we neit werkende waren voor een NGO of de plaatselijke organisaties. De Thais zelf gebruiken deze vluchtelingen om zo op een goedkope manier hun huizen te laten bouwen of andere zaken. Deze vluchtelingen werken vaak voor een derde van de prijs en moeten dan s'vonds terug naar de kampen. De mensen van Burma komen ook werken tegen een veel lager loon en moeten dan weer via de vriendschapsbrug s'avonds terug naar hun eigen land. Deze grensstreken zijn ook bekend om te smokkelen dus op sommige plaatsen kan je dat dan ook op afstand bekijken wanneer grote vrachtwagens rivieren oversteken helemaal tot boven geladen met goederen. Als ze gepakt worden is de straf ook navenant, heel streng.Het is soms een beetje moeilijk te verteren wanneer je weet dat er veel mensen in moeilijkheden zitten en dan kom je ngoooers tegen die dan lekker duur gaan eten of in de betere hotels verblijven, eigenlijk heel ironisch maar tja wat kan je zelf zeggen wij reizen voor een heel lange periode dus eigenlijk moeilijk te verteren. In het dorp zijn er verschillende winkels die kleren en andere typische zaken verkopen die gemaakt zijn door de vrouwen van de kampen. Eigenlijk heeft deze hele regio te kampen met hun eigen geschiedenissen van veroveringen en politieke intriges. We mogen ook niet vergeten dat de verschillende europese invloeden van begin deze eeuw ook veel veroorzaakt heeft tot het einde van Frankrijk en de Amerikaanse oorlog in Azie. Je hebt in heel Azie verschillende bevolkingsgroepen die hun plaats zoeken in de algemene globalisatie en die vaak gewoon verjaagd worden om dat ze niet welkom zijn of omdat ze gewoon weg moeten. Dit is een bepaalde kant van de menselijke geschiedenis die ze misschien evolutie durven noemen. Diversiteit zou rijkdom moeten betekenen voor een land. Tja ieder heeft zo zijn eigen idee erover. Politiek en geschiedenis is in Azie heel erg verweven. De toekomst zal het uitwijzen.
Chang Mai, dat is dan weer een ander verhaal. Heel goed georganiseerd om op een handige manieer de toerist zijn portefeuille leeg te maken. Persoonlijk hebben wij een zalige tijd gehad in Chang Mai. Lekker gegeten, een goede prijskwaliteitsverhouding met ons guesthouse, supervriendelijke mensen. Je hebt er een weekendmarkt, een bloemenfestival, een weekmarkt en je kan er alles vinden voor een leuke prijs. Je kan er leuk de winkeltjes aflopen en je zo een aantal kartons via de post terug naar huis sturen. De post is er fantastisch. Ze helpen je en ze hebben er ook de erving voor. Chang Mai is eigenlijk een groot vierkant met ooit grote muren erond, waarvan je er op plaatsen er nog goed onderhouden van tegenkomt. Er zijn veel tempels zowel groot als klein, er is een zoo dat je kan bezoeken en de omgeving is zeker de moeite waard. Je mag niet vergeten dat ooit dat gedeelte van Thailand behoorde tot de golden triangle met als hart dan de grensstreek van Thailand,Burma en Laos. Om dat ze door opium te verbouwen zo meer geld konden verdienen hebben heel boeren dat dan ook gedaan. Nu was opium voor de mensen daar een middel tegen de pijn maar de blanken hebben er iets anders mee gedaan. Opiumoorlog,thee -oorlog en boksersopstand wat later. Maar de huidige koning heeft door zijn eigen inzet verschillende plaatsen bezocht en onderzocht wat voor die gronden de beste oplossing zou zijn om iets anders te verbouwen en dat is ook gelukt. Een heel stuk van de Royale Familie heeft zich altijd wel met het volk bezig gehouden. Ze zijn dan ook heel geliefd en zeker de koning.
De omgeving van Chang Mai is schitterend te doen met de moto. Je kan er een fantastische loop doen om je ze een totale indruk te geven van de omgeving. Rond Chang Mai kan je op verschillende plaatsen resorts tegen komen waar je u tegen zegt. Als er iets is waar ze heel goed in zijn is het verwennen van de goeddoorvoede blanke en dat met de gouden smile. Toerisme is heel belangrijk voor de mensen omdat ze daardoor een economische toekomst kunnen bouwen inplaats van een rurale. Wat zou je zelf willen, heel dag in een rijstveld met eenkromme rug of iets anders. Daarom zullen er later wel problemen onstaan door de arme boeren en de rijken van het zuiden. De toekomst zal het uitmaken.
Na Chang Mai zijn we richting Chang Rai gegaan. Nu voor mij was dit een minpunt weinig te doen, marktjes met dezelfde spullen als ergens anders, een stukje duurder dan elsewhere. Maar rondom was de omgeving wel mooi weliswaar heel ontwikkeld en weinig oorspronkelijke natuur.Maar de vergezichten die je soms had waren spectaculair. We zijn er Mae Salong gaan bezoeken daar is tijdens de chinese revolutie een heel batallion naartoe gevlucht en hebben zich dan uiteindelijk met de mensen gemengd maar nog altijd met chinese traditie. Ze mochten in die tijd van de toenmalige regering zich in dat gebied vestigen maar op voorwaarde dat ze mee zouden helpen om de grens te verdedigen tegen de Burmezen. En dat hebben ze ook gedaan. In heel die regio is eigenlijk veertig jaar hard gevochten geweest onder elkaar, met elkaar en tegen de buitenlandse politiek van de Amerikanen,Chinezen, Birmezen en Europeanen.Ze laten het goed zien in het museum van Mae Salong. Het is eigenlijk een beetje raar als je Thaise gezichten gewoon bent en precies in daarna in een beetje China rondloopt. Fascinerend gewoon.
Nu op weg naar de grens met Laos ons volgend avontuur met het onbekende.Als je als “faurang”,vreemdeling hier in Azie gaat rondreizen en contact met de bevolking wilt hebben is natuurlijk kennis van de lokale gebruiken wel een groot voordeel en het helpt je dan ook om beter te genieten van de landen en de mensen. Je zal dan ook merken dat de mensen dit echt anngenaam vinden en ze zich heel anders zullen opstellen tegen je.
We hebben de lokale bus genomen in Chang Rai, een superavontuur, tussen de gewone mensen die je heel vreemd bekijken want de rijke toerist neemt gewoonlijk de luxebus of minivans. Door verschillende dorpjes gingen we uiteindelijk richting de grens en zachtjes aan begon je de verandering te merken van het mondale Thailand naar de meer rurale wereld van het noorden.Uiteindelijk kwamen we aan bij Chang Khong, grensstad gescheiden door een rivier van Laos aan de overkant. Nu meerdere rivieren worden gebruikt om de scheiding aan te geven van de verschillende landen in deze streken. Bij de rivier aangekomen na een tuctuc te hebben gebruikt bij de busstop, dat doen ze wel meer, je word ergens gedropt net buiten de stad of dorp om dan een ander vervoer te gebruiken om je te verplaatsen naar je doel, is goed voor de economie en de werkgelegenheid. Ze zijn heel uitgekookt de mensen. Logisch.
We moesten een stukje naar beneden kopen van de oeverkant van Thailand naar een kantoortje met de emigratiedienst van Thailand voor je stempel te krijgen dat je het land hebt verlaten.Bij controle kregen we te horen dat we langer dan we mochten in Thailand hadden verbleven. Ik begreep het eerst niet zo goed want toen we in Sri Lanka onze visa hadden aangevraagd hebben ze ons er eentje geven van drie maaden. Toen we Bangkok daarna zijn aangekomen hadden ze er een stempel in gezet met een maand minder. Hadden we niet opgelet en dat hebben we dan later dan ook bekocht met een extra uitgaven van 8000bath, 500per dag en per persoon als je de toegestane tijd hebt overschreden.Dat is niet zo leuk maar ja je moet gewoon beter opletten en dat heel gedoe met die visa en dat geld is werkelijk een hoop gezeur, tijdrovend en eigenlijk niet gastvriendelijk. Je moet eigenlijk heel goed opletten als je reist in deze landen met al die verschillende regeltjes.
Betalen en dan de pasporten terug, wij de boot in en dan richting Laos.
Onze aankomst op de vlieghaven in Bangkok was er eentje van aangename verrassingen. Zo,n modern en goed geregeld en van enorme grote. Het was een supergevoel om zo spacy airport te mogen begroeten. Grote grijze schuinstaande pilaren in industriekleurtje en stijl. Heel veel schroeven en klinkers. Lange gangen met op verschillende afstanden wc-s en de mogelijkheid om je connecteren met het internet for free ofcourse.
De wachtzalen waren van volledig glas voorzien met aan het einde de balie en de toegang tot het vliegtuig.
Op het einde van de lange gang of hangar had je dan de pijltjes met de bagage en de uitgangen.
Heel goed geregeld en gecontroleerd. Dan moesten we allemaal op een rijtje staan voor een balie met een strenge madam ervoor die dan een fotootje van je nam en je paspoort controleerde en een stempel erinzette. Altijd goed controleren die datumstempels want anders kan je soms voor vervelende situaties staan als de datum van in en uit niet overeenkomen met je visa die je in je paspoort hebt staan.
En dan eindelijk alles bij elkaar hebben , wat info voor wat het gemakkelijkste is om de stad te bereiken en hopla wij de city bus in die elk uur vertrok speciaal voor de toeristen.
De bus in en dan kwam er toch een kleine verbazing van mijne kant, als je instapte in het middenstuk van de bus had je een speciale ruimte speciaal voor bagages en ander onhandig reismateriaal. Gemakkelijk en gemakkelijk is het woord dat je veel kan gebruiken voor rond te reizen in Thailand. Vriendelijke mensen en met de gouden glimlach of dat die echt is of niet dat hangt er van af hoeveel je van hun cultuur begrijpt en het verschil met die van ons en natuurlijk het meest belangrijke is wie en waar je mensen ontmoet.
Thailand is een land voor kinderen want ze zijn gek van klein gasten. Het is heel goed geregeld om alles zo gemakkelijk mogelijk te maken voor de bezoekers en hun eigen natuurlijk.
Als stad krijg je al een voorsmaakje als je er na toe rijdt met de shuffle bus van de airport. Grote strakke verkeersbanen met verschillende zijbanen en afslagen. Je hebt er van die banen die boven en naast elkaar en onder elkaar doorheen lopen zoals bij ons die vlinderkruispunten van twee nivo,s.
Als je dan eindelijk de stad bereikt na een ritje van drie kwartiers dan begin je te beseffen hoe groot het eigenlijk wel is. Verschillende gebouwen in alle maten en kleuren en soms zelfs een beetje monotoon begeleiden je naar het har t van de metropool. Dat begin je te merken door meer verkeer meer mensen opstraat en de aanwezigheid van de tuctuc,s een luxebrommer of moto met een aangelastte zitbak met een bank voor twee of meerdere personen. Een dakje van ijzer en plastic om het af te werken. Heel grappig en toch uniek. Later besefte ik dat in elk land zo zijn eigen idee heeft over dat type van vervoer. De menselijke geest en hun creativiteit is toch wel aanmerkelijk aanwzig bij het ontwerpen van deze tuctuc,s.
In Bangkok zijn er verschillende waterwegen die de stad doorkruisen en een grote rivier die vaak gebruikt wordt als transportbaan of voor pleziertochtjes of roeiwedstrijden tijdens speciale dagen.
Een taxiboot of mensenferry is de moeite om te doen voor alleen al de skyline te mogen bewonderen en de bewegingen op het water te bekijken.
Het is heel grappig in het begin om via en drijvende ponton zo'n een bootbus zien aan te komen.Je denkt zo van ah die gaat stoppen maar je krijgt net te tijd om af of op te stappen. Die drijvende bussen hebben om de zoveel tijd en afstand een stop. Die hebben gewoon een naam verbonden met
een bepaalde wijk in de stad.Wij moesten afstappen bij centraal. Onderweg konden we mooi genieten van de skyline en het verkeer op deze centrale waterweg van Bangkok. Allerlei boten van klein en groot, verschillende kleuren en grotes. De leeftijden waren ook heel verschillend, je kon zo netjes mee bekijken de verschillende evoluties van bootontwerpen. Je zag er vandie kleine bootjes waar een familie inzat met boodachappen. Die hadden geen problemen met het dobberen zo over de golven van de grotere steden.
De skyline is heel mooi als je van modere lange vingers en andere gebouwen houd. Het is echt de moeite om zo,n busboot te nemen naar het centrum van de stad. Het scheelt heel veel tijd en kosten en niet te vergeten de zalige smog zoals die tegenwoordig in elke grootstad wel vertegenwoordigt is.
We zijn toen met zijn allen afgestapt bij Central waar je vlakbij grote waterpompen en zuivering bent en daar tegenover je via de trap een station binnenkwam van de luchtmetro. Tien minuten later waren we midden in de stad. Nu een stad is zoals elke andere grote stad maar dat is niet waar, elke stad heeft toch wel zijn eigen karakter. In deze moderne stad heb je van simpele tot de meest moderne trekken. Je kan er eten op de hoogste verdieping van een flatgebouw en dan buiten niet wel te verstaan dus tijdens de zon,s ondergaan onvergetelijke momenten. Er is een ander gebouw waar je een kleine rollercoaster kunt zien op de top van een hoge skyscraper. Er is voor iedereen wat wils, geschiedenis, museums, grote warenhuizen op verschillende verdiepingen, zelfs eentje met Lamborghini, BMW, de laatste Porsche,s. Je hebt er voor de elektrofreaks(zoals ik)een gebouw met meer dan 2000 verschillende winkels gespecialiseerd in elektronica. Dat was echt een feest. Ook voor mensen die van gadgets houden ib Bangkok vind je echt alles. De weekendmarket is echt enorm. Je kan er gemakkelijk verdwalen. Maar gelukkig zijn er de mensen die je verder helpen en er zijn plannetjes beschikbaar. Ook op verschillende afstanden zijn er toiletvoorzieningen. Nu om je het voor te stellen, grote eivormige cirkels die naar het midden kleine worden, doorkruisd door verschillende grote en brede of smalle gangen.
Er is een orde in het hele gebeuren aangezien elke winkels zijn verkoopsplaats of punt heeft. Kleren kan je allemaal bij elkaar vinden, snuisterijen, boeken, meubels, cd,s , dvd,s, dieren en reptielen tot en met bloemen en planten. Het is niet voor niks een weekendmarket, je hebt er echt twee dagen nodig om een idee te kunnen hebben.
Ons hotel/guesthouse was vlak bij het hele toeristen gebeuren. Ze hebben er goed voor gezorgd dat alles gezellig bij elkaar is geplaatst. Maar voor degene die het op een andere manier wil beleven zijn er gelegenheden genoeg.
Zo de Kaosan Road is de beruchte naam van de zogenaamde backpackerspeople.Het zijn een paar straten waar echt alles geconcentreerd is. Alle mogelijke winkels met kleren die nagemaakt zijn tot rijbewijzen, studentenpasjes,mp3 stations waar je muziek of films kunt loaden. Er zijn fruitwagentjes of karren met vers fruit, wandelende pasta,s standjes,grotere bar,s met veel licht en lawaai en zachte prijzen voor een emmer alcohol of een meter bier of wat voor een cocktail dan.
Er lopen verschillende soorten mensen rond van klein tot groot. Dik en dun, geraffineerd of zalig alternatief met een gelukkkige lacht op de gezichten.
Je kan via kleine zijtakken van de hoofdwegen in de kleinere zijstraten terecht in kleine restaurantjes, daar komp je vaker de locals tegen. Wil je inkopen doen van allerlei modellen van t-shirts, broeken, kostuums en andere zaken is het hier de plaats. Namaak horloges van alle merken tot beeldjes en zonnebrillen in je eigen fantasiestyle.
Het kan er vrij druk zijn tijdens het seizoen, vooral de avonden zijn wel vrij heftig.Luide mensen, dronken mensen, meisjes die wat proberen bij te verdienen als klantenlokkers. Sommige zijn man geweest in hun vorig leven. De befaamde ladyboys. Er zijn er heel knappe en ben er van overtuigd dan je soms het niet bemerkt. Het is ook heel gewoon in hun cultuur en gaan er op een gewone manier mee om. Ze zijn volledig in de maatschappij opgegaan.
Via een vriendin van Danny(kameraad van de Joe), via hem hadden we haar adres gekregen om via haar reisburo een duikcursus te kunnen regelen om Koh Tao, ze kon het goedkoper regelen dan wij zelf. Een super lieve dame die graag een babbeltje slaagt en heel veel lacht. Ze is echt wel grappig en een beetje verlegen maar een superdame is het.
Nu was toevallig haar ardres midden in het hele speel gebeuren van de jonge wereldreizigers.Dat was gemakkelijk. We konden via haar alles regelen en een paar dagen later vertrokken we op weg naar Koh Tao om te gaan duiken, nog nooit gedaan dus ??????
Voor dat we naar het duikeiland gaan zijn we nog een paar dagen op Koh Samui geweest. Het is een klein eiland waar je op een kant ervan alle toeristenhotels en voorzieningen verzameld zijn. Er zijn ook verschilllende vertrekpieren waar je een snelle of een langzame vervoer kunt kiezen om de verschillende eilanden te bereiken of gewoon een dagje heen en weer.
We hebben er een moto gehuurd en het hele eiland rondgetrokken, je hebt er verschillende plaatsen hoog en laag van landschap met hier en daar een waterval en andere natuurlijke bekoorlijkheden.
Je merkt dat er ook mensen een huis hebben om er te overwinteren of gewoon om te genieten van het mooie weer en de zee. Rond het eiland zijn eer grote en kleine stranden waar je ook verschillende windsinvloeden hebt en stromingen. Soms kan je via kleine weggetjes de zee bereiken en dan zie je dat verschillende resorts(luxe) tot op het strand gebouwd zijn en dat is jammer. Op het eiland is er ook een vlieghaven dat eigenlijk heel charmant is want wanneer je landt is het net of je op een paradijs zit. Ronde hutjes met rietendaken waar je je bagage kunt afhalen en ergens anders dan weer je kunt inchecken en dan op een parkingplaats een bepaalde taxi(van) neemt om zo op je bestemming te geraken. Dit is zo geregeld om het je zo gemakkelijk mogelijk te maken en een monopolie te hebben op het vervoer van de luchthaven. Dus ook geen drukte van taxi,s en andere mensen die iets van je willen of om je te helpen. De wegen zijn heel goed en alles is heel goed bereikbaar, je merkt het dat toeristen ervoor zorgen dat de eilanden zich ontwikkelen. Je kan op verschillende plaatsen eten zowel voor de goedkope toerist die weinig smaak heeft tot de levensgenieter die zijn ding ergens vindt wat afgelegen of niet.
Wij hadden een bungalowtje gevonden vlak bij de pier waar we zouden vertrekken met een highspeed katamaran.Wat wij altijd deden( na de ervaringen vooraf) is eerst de suggesties van de mensen bekijken en dan zelf gaan zoeken. De meeste mensen die via het vervoer komen worden meestal een bepaalde catogorie van hotels aangeraden om dat ze zo op die manier een commissie bekomen, dat wil zeggen dat ze geld krijgen om klanten te leveren. Hoe duurder hoe meer geld. Iedereen wilt en moet overleven. Dat is op elke plaats zo. Logisch.
De dag dat we vertrokken hebben we maar een kleine honderd meter moeten lopen om zo de pier te bereiken van de speedcatamaran. Deze kwam net van ergens anders waar door er heel veel reizigers aankwamen die van de vakantie terugkwamen of hun trip verder zetten. Op een paar uurtjes speeden zijn we dan eindelijk aangekomen bij het eiland. Je bent natuurlijk altijd benieuwd hoe het eruit ziet en we zijn dan ook niet teleurgesteld. De toegangshaven is halfmaanvormig waar je langs de ene kant een klein eilandje hebt(duiken) daar hebben we verschillende mensen afgezet met of zonder duikuitrusting. Daarna zijn we dan verder gevaren naar de haven en hebben ze ons dan daar laten afstappen.(grappig afstappen). Je hebt er een groot bord met welkom erop en tergelijkertijd de hoofdstraat om zo het hele eiland te kunnen bezoeken. Op de plaats waar wij zijn geland heb je het toeristisch gebeuren met in de hele lengte verborgen tussen palmbomen hotels, bungalows, restaurantjes, bar en andere nachtelijk gebeuren. Voor ieder wat wils. Wij zijn een stukje verder gegaan naar Buddhaview(duikfabriek) waar we een vierdagen opleiding zouden volgen om te leren omgaan met ademhalen en de kennis van de andere wereld.(fascinerend). We hadden er een kamer bij die we naar het bekijken ervan vriendelijk dank u wel gezegd hebben en ietsje verder Tropicaneresorts met kamers, bungalows tot wat geraffineerde slaapplaatsen met heet/koud water. Wij opteerden voor wat meer luxe, een ijskast, een tv, een badkamer, een terras(deze was zeer aangenaam). We zouden er verschillende weken verblijven dus een ijskast was handig voor je eigen ontbijt en gekoelde dranken. We hebben er een heel leuke tijd gehad ook dankzij onze vrienden(Brure,Vosse,Barry en Caroline), we hadden via smoelenbook ermee afgesproken dat we zo op deze manier ook het nieuwjaar samen gingen vieren met zijn allen. Er was een dansfestival georganiseerd waar Danny(dj) zou draaien. Later zou dan ook Gunther(Bitkit) zich ook bij ons vervoegen. Dus nieuwjaar was een echt feest onder zalige vrienden. Het is dan ook een aparte belevenis om als je reist je vrienden tegenkomt en zo op die manier een aantal dagen samen doorbrengt buiten het gewone in je dagelijks leven. Dat is freedom. Op het feest zelf hebben er nog andere belgen tegen gekomen en er leuke momenten meegedeeld waarvan we later er nog eentje zijn tegengekomen in andere landen. (Robbe, zalige gast)
De eerste dag van het duiken was heel spannend, eerst krijg je een vriendelijk welkom met de uitleg en video en word je voorgesteld aan iedereen in de groep en natuurlijk wie je instructeur is. Deze was Jasper, een schitterende kerel wel wat gereserveerd maar met een groot vertrouwens uitstraling. Nu als je al een tijdje werkt in deze industrie zie je veel mensen komen en gaan. In de namiddag zijn we dan het zwembad ingetrokken met de hele uitrusting, flessen, bril, BCD vest(soort bodywarme met luchtzakken die je drijfvermogen kan controleren zodat je onderwater kunt hoveren door je ademhaling en lucht inhoud van de drijfzakken af te stellen. De eerste keer onderwater in een zwembad zelfs dan heb je je ademreflex. Dit moet je overkomen en zo te leren ademen door je te leren vertrouwen op de techniek en je zuurstoffles. Het is heel apart om zo dan eindelijk onderwater te ademen. In het begin gaat dat met horten en stoten maar later gaat het rustiger en gebruik je zo minder zuurstof zodat je langer onderwater kunt blijven en van de prachtige natuur kunt genieten. Je hebt bij het eiland verschillende plaatsen waar je gaat duiken en die word dan van de dag ervoor bepaald waar je heen gaat. Voor de gevordeden die gaan dan een heel stuk dieper met een ander tijdscontrole dan die van ondieper. Wij zouden maar tot 18m diep gaan. Als je dieper wilt gaan dan volg je nog een aanvullende kursus met verschillende kennis en proeven. Voor mij was 18m diep genoeg, het zweven en op je rug tussen de vissen zwemmen tussen prachtige koralen, onder grote kleurige kwallen enzo. Onvergetelijk. Op deze manier heb ik nog meer van onze schone aarde leren houden. Het duiken hebben we samen gedaan met onze vrienden waarvan soms de Brure onze begeleider was. Hij was al wat verder op de ladder en was er over aan het denken om voor divemaster te gaan(dmt, divemastertrainee), hier zou de Vosse zich ook later zich gaan bekwamen. Deze was helemaal thuis in deze wereld. Die twee gasten konden drijven onder water al zittend liggend of wat dan ook. Goede controle van de boyancie.We hebben zo met zijn allen drie weken doorgebracht en het afscheid kwam weer stilletjes in zicht. We hebben nog een paar avonden met elkaar doorgebracht, gedronken en spelletjes gespeeld.De ene ging terug naar Nepal om te paragliden,ander ging naar Laos om zo dan later weer terug te keren naar het eiland om verder te gaan duiken en zo de liefde van zijn leven terug tegen te komen. Wij zijn terug naar Thailand gegaan, nog een paar dagen in de hoofdstad,Vosse,Tamara, Martin zijn daar later ook nog aangekomen. Een leuke avond en nog een leuke dag samen en dan bye bye.
Kanchanaburi was ons volgende stop. Een dorp gebouwd in de lengte langs de Kwai rivier. Daar hebben we dan The Bridge over the River Kwai bezocht, een heel historische plaats van noodlot,wreedheid en doorzettingsvermogen van mensen. Tijdens de tweede wereldoorlog hebben de Japanners er een spoorweg aangelegd om zo troepen en materiaal te kunnen leveren aan het front aangezien ze op zee door de Amerikanen belet werden door een boycot. Ze hebben dit gerealiseerd door het gebruik van gevangenen(krijgs en civiele). Deze werden op een onmenslijke manier uitgebuit en behandeld.In die tijd beschouwden de Japanners krijgsgevangenen als lafaards aangezien ze in hun krijgscultuur dan liever tot de dood of zelfmoord belijden. Op zes maanden tijd hebben ze dit voor mekaar gekregen met beperkt materiaal dus heel veel handen en voeten arbeid. Dit tot aan de grens met Birma. Er zijn toen duizenden mensen gestorven zowel Blanken als de mensen van daar die door leugens naar daar waren gelokt om te werken(goed geld en eten). Tja tja. In Japan word dit nog altijd als een feestdag bestempeld door de realisatie ervan, het is natuurlijk een prestatie van de gevangenen door wouden, bergen en kloven heen te bouwen. We hebben dit met eigen ogen kunnen bekijken. Helfire pas is zo,n plaats een berg waar gewoon door heen gehakt is met hamers en beitels. Je ziet de sporen er nog van en er liggen nog rails ter herinnering. Gedenktekens zijn er ook en het museum dat er aan gewijd is is heel discreet. Tijdens de rondleiding erin krijg je een hoofdtelefoon mee die je dan in gekozen taal uitleg geeft en interviews met ex- gevangenen kunt beluisteren. Harde tijden. Maar geen haat er is zelfs een bepaald gevoel van vrede en aanvaarding.
Dan in het dorp hebben we nog een moto gehuurd en begraafplaatsen gaan bezoeken. Verschillende nationaliteiten. Daarna was het tijd om weer verder te gaan. De natuur is heel verschillend van plat tot golvend en krijtrotsen die er op eens uitsteken. Vriendelijke mensen die je met hand en tand uitleggen waar je heen moet rijden als je verdwaald bent. We hebben daar een gigantische boom bezocht met een spanwijdte van zo,dertig tot veertig meter. Dat was echt de moeite.
Nu onze volgende halte ging richting Ayuthaya, vorig hoofdstad, met prachtige ruines van de vroegere periodes. Verschillende tempels en beelden. Deze stad was ook al tijdens de middeleeuwen bekent bij de europeanen, er waren in die stad ook dan verschillende wijken met hun eigen nationaliteiten, Joods, Nederlanders en Portugezen. China deed ook al handel met deze stad.De stad zelf is gebouwd op een eiland midden in de rivier en daardoor verschillende kanalen met elkaar verbonden. Deze stad is dan later op zijn hoogtepunt door de burmezen vernietigd.Eigenlijk heeft heel dit gebied toch wel zijn geweld gekend en zijn er nog altijd wel wat strubbelingen onder elkaar. Ze proberen dit door vriendschapsbruggen te bouwen om dit te overkomen, maar in Azie niks is wat het is of lijkt.
Daarna naar Sukhotai, ooit een religieuze plaats met enorme stupa,s achter elkaar. Heel indrukwekkend.De stad is verdeeld met brede avenues waar je op sommige plaatsen s'avonds eetstalletjes en een marktjes kunt tegenkomen. De ruines zijn over de stad verdeeld en dat maakt het eigenlijk heel uniek. Wandelen in de stad met geschiedenissen op verschillende plaatsen. Natuurlijk zijn er bij elk belangrijke plaats de nodige stalletjes met snuisterijen en andere zaken te vinden. Er is ook een groot park met vroegere waterreservoirs die nu als vijvers te beschouwen zijn, maar je kan jezelf toch verbeelden hoe het vroeger geweest moet zijn. Groots.
De volgende halte was Lampong, waar er een groot olifantenkamp zich bevindt. Het stadje zelf is leuk om een aantal te verblijven en de houten huizen te bekijken die op palen gebouwd zijn. Sommige zijn echt op tientallen palen gebouwd en kan je ook bezichtigen, worden ook verhuurd voor huwelijken en andere feesten. Een paard en kar kan je ook huren voor een uur en zo de stad een beetje verkennen waarna je zelf de rest ervan kan bezoeken al lopende. Het bezoek aan de olifanten is eigenlijk een must. Het is een centrum om zo de olifanten een plaats te geven in een maatschappij die steeds minder olifanten gebruikt om te werken. Ze laten je zien wat ze kunnen en hoe sterk ze zijn. Boomstammen betekenen niks voor hen. Je ziet wel dat de menners een goede band met hen hebben en elkaar ook goed kennen. Het sancturium is goed gelegen in de natuur met natuurlijke plassen waar de dieren zich kunnen wassen of zich laten wassen. Je kan er ook een aantal dagen verblijven en zo de manier van leven en hoe omgaan en zelf je eigen olifant berijden. Dit voor de liefhebbers lijkt me een unieke ervaring.Er is een eigen ziekenhuis en een weeshuis voor jonge dieren die door hun moeders of door andere omstandigheden in de steek zijn gelaten.Aangezien olifanten heel sociale dieren zijn is dit vaak een ramp waar de mensen heel hard hun best doen om toch te proberen deze jonge weesjes terug te integreren in hun eigen wereld.Dit is niet zo gemakkelijk aangezien deze weesjes eigenlijk door hun moeders worden gezoogd en geleerd hoe zich te gedragen met andere olifanten. Als ze dan te lange tijd alleen omgaan met mensen beschouwen ze zich niet echt als olifanten. Dan zijn ze bang voor andere dieren en weigeren ze gewoon om mee te werken. Het is niet gemakkelijk.
De volgende halte was Mae Sot, een dorpje langs de grens met Burma(Myanmar). Daar heb je twee vluchtelingenkampen met minoriteiten. Dit zijn verschillende bevolkingsgroepen die door de regering uit hun dorpen worden verdreven met geweld. Verkrachtingen, vermoorden van de jonge mannen enzo. Dus gaan ze de grens over en mag Thailand en andere no politieke organisaties hen opvangen en proberen hen te helpen met gezondheid en onderwijs. Dit is niet gemakkelijk voor de Thaise regering aangezien ze ook voor de kosten opdraaien. We hebben geprobeerd deze kampen te bezoeken maar dit was niet mogelijk aangezien we neit werkende waren voor een NGO of de plaatselijke organisaties. De Thais zelf gebruiken deze vluchtelingen om zo op een goedkope manier hun huizen te laten bouwen of andere zaken. Deze vluchtelingen werken vaak voor een derde van de prijs en moeten dan s'vonds terug naar de kampen. De mensen van Burma komen ook werken tegen een veel lager loon en moeten dan weer via de vriendschapsbrug s'avonds terug naar hun eigen land. Deze grensstreken zijn ook bekend om te smokkelen dus op sommige plaatsen kan je dat dan ook op afstand bekijken wanneer grote vrachtwagens rivieren oversteken helemaal tot boven geladen met goederen. Als ze gepakt worden is de straf ook navenant, heel streng.Het is soms een beetje moeilijk te verteren wanneer je weet dat er veel mensen in moeilijkheden zitten en dan kom je ngoooers tegen die dan lekker duur gaan eten of in de betere hotels verblijven, eigenlijk heel ironisch maar tja wat kan je zelf zeggen wij reizen voor een heel lange periode dus eigenlijk moeilijk te verteren. In het dorp zijn er verschillende winkels die kleren en andere typische zaken verkopen die gemaakt zijn door de vrouwen van de kampen. Eigenlijk heeft deze hele regio te kampen met hun eigen geschiedenissen van veroveringen en politieke intriges. We mogen ook niet vergeten dat de verschillende europese invloeden van begin deze eeuw ook veel veroorzaakt heeft tot het einde van Frankrijk en de Amerikaanse oorlog in Azie. Je hebt in heel Azie verschillende bevolkingsgroepen die hun plaats zoeken in de algemene globalisatie en die vaak gewoon verjaagd worden om dat ze niet welkom zijn of omdat ze gewoon weg moeten. Dit is een bepaalde kant van de menselijke geschiedenis die ze misschien evolutie durven noemen. Diversiteit zou rijkdom moeten betekenen voor een land. Tja ieder heeft zo zijn eigen idee erover. Politiek en geschiedenis is in Azie heel erg verweven. De toekomst zal het uitwijzen.
Chang Mai, dat is dan weer een ander verhaal. Heel goed georganiseerd om op een handige manieer de toerist zijn portefeuille leeg te maken. Persoonlijk hebben wij een zalige tijd gehad in Chang Mai. Lekker gegeten, een goede prijskwaliteitsverhouding met ons guesthouse, supervriendelijke mensen. Je hebt er een weekendmarkt, een bloemenfestival, een weekmarkt en je kan er alles vinden voor een leuke prijs. Je kan er leuk de winkeltjes aflopen en je zo een aantal kartons via de post terug naar huis sturen. De post is er fantastisch. Ze helpen je en ze hebben er ook de erving voor. Chang Mai is eigenlijk een groot vierkant met ooit grote muren erond, waarvan je er op plaatsen er nog goed onderhouden van tegenkomt. Er zijn veel tempels zowel groot als klein, er is een zoo dat je kan bezoeken en de omgeving is zeker de moeite waard. Je mag niet vergeten dat ooit dat gedeelte van Thailand behoorde tot de golden triangle met als hart dan de grensstreek van Thailand,Burma en Laos. Om dat ze door opium te verbouwen zo meer geld konden verdienen hebben heel boeren dat dan ook gedaan. Nu was opium voor de mensen daar een middel tegen de pijn maar de blanken hebben er iets anders mee gedaan. Opiumoorlog,thee -oorlog en boksersopstand wat later. Maar de huidige koning heeft door zijn eigen inzet verschillende plaatsen bezocht en onderzocht wat voor die gronden de beste oplossing zou zijn om iets anders te verbouwen en dat is ook gelukt. Een heel stuk van de Royale Familie heeft zich altijd wel met het volk bezig gehouden. Ze zijn dan ook heel geliefd en zeker de koning.
De omgeving van Chang Mai is schitterend te doen met de moto. Je kan er een fantastische loop doen om je ze een totale indruk te geven van de omgeving. Rond Chang Mai kan je op verschillende plaatsen resorts tegen komen waar je u tegen zegt. Als er iets is waar ze heel goed in zijn is het verwennen van de goeddoorvoede blanke en dat met de gouden smile. Toerisme is heel belangrijk voor de mensen omdat ze daardoor een economische toekomst kunnen bouwen inplaats van een rurale. Wat zou je zelf willen, heel dag in een rijstveld met eenkromme rug of iets anders. Daarom zullen er later wel problemen onstaan door de arme boeren en de rijken van het zuiden. De toekomst zal het uitmaken.
Na Chang Mai zijn we richting Chang Rai gegaan. Nu voor mij was dit een minpunt weinig te doen, marktjes met dezelfde spullen als ergens anders, een stukje duurder dan elsewhere. Maar rondom was de omgeving wel mooi weliswaar heel ontwikkeld en weinig oorspronkelijke natuur.Maar de vergezichten die je soms had waren spectaculair. We zijn er Mae Salong gaan bezoeken daar is tijdens de chinese revolutie een heel batallion naartoe gevlucht en hebben zich dan uiteindelijk met de mensen gemengd maar nog altijd met chinese traditie. Ze mochten in die tijd van de toenmalige regering zich in dat gebied vestigen maar op voorwaarde dat ze mee zouden helpen om de grens te verdedigen tegen de Burmezen. En dat hebben ze ook gedaan. In heel die regio is eigenlijk veertig jaar hard gevochten geweest onder elkaar, met elkaar en tegen de buitenlandse politiek van de Amerikanen,Chinezen, Birmezen en Europeanen.Ze laten het goed zien in het museum van Mae Salong. Het is eigenlijk een beetje raar als je Thaise gezichten gewoon bent en precies in daarna in een beetje China rondloopt. Fascinerend gewoon.
Nu op weg naar de grens met Laos ons volgend avontuur met het onbekende.Als je als “faurang”,vreemdeling hier in Azie gaat rondreizen en contact met de bevolking wilt hebben is natuurlijk kennis van de lokale gebruiken wel een groot voordeel en het helpt je dan ook om beter te genieten van de landen en de mensen. Je zal dan ook merken dat de mensen dit echt anngenaam vinden en ze zich heel anders zullen opstellen tegen je.
We hebben de lokale bus genomen in Chang Rai, een superavontuur, tussen de gewone mensen die je heel vreemd bekijken want de rijke toerist neemt gewoonlijk de luxebus of minivans. Door verschillende dorpjes gingen we uiteindelijk richting de grens en zachtjes aan begon je de verandering te merken van het mondale Thailand naar de meer rurale wereld van het noorden.Uiteindelijk kwamen we aan bij Chang Khong, grensstad gescheiden door een rivier van Laos aan de overkant. Nu meerdere rivieren worden gebruikt om de scheiding aan te geven van de verschillende landen in deze streken. Bij de rivier aangekomen na een tuctuc te hebben gebruikt bij de busstop, dat doen ze wel meer, je word ergens gedropt net buiten de stad of dorp om dan een ander vervoer te gebruiken om je te verplaatsen naar je doel, is goed voor de economie en de werkgelegenheid. Ze zijn heel uitgekookt de mensen. Logisch.
We moesten een stukje naar beneden kopen van de oeverkant van Thailand naar een kantoortje met de emigratiedienst van Thailand voor je stempel te krijgen dat je het land hebt verlaten.Bij controle kregen we te horen dat we langer dan we mochten in Thailand hadden verbleven. Ik begreep het eerst niet zo goed want toen we in Sri Lanka onze visa hadden aangevraagd hebben ze ons er eentje geven van drie maaden. Toen we Bangkok daarna zijn aangekomen hadden ze er een stempel in gezet met een maand minder. Hadden we niet opgelet en dat hebben we dan later dan ook bekocht met een extra uitgaven van 8000bath, 500per dag en per persoon als je de toegestane tijd hebt overschreden.Dat is niet zo leuk maar ja je moet gewoon beter opletten en dat heel gedoe met die visa en dat geld is werkelijk een hoop gezeur, tijdrovend en eigenlijk niet gastvriendelijk. Je moet eigenlijk heel goed opletten als je reist in deze landen met al die verschillende regeltjes.
Betalen en dan de pasporten terug, wij de boot in en dan richting Laos.
Friday 4 June 2010
Vietnam
Todo un día en el autobús (12 h) para llegar a Ho Chi Minh City HCMC (la antigua Saigon) a la llegada un taxi nos quiere llevar al hotel por “solo” 10$ pero yo creía q estábamos cerca del hotel q habíamos elegido (siempre elegimos un hotel de referencia pero no reservamos) y le digo a Helmut q vaya a preguntar donde estamos con el plano en la mano, unos chicos q estaban allí en la calle me dijeron q ese taxi no lo cogiéramos q no era honrado... el hotel estaba a menos de 100m de donde estábamos!!
Dejamos las mochilas en el hotel y nos fuimos a buscar a dos amigas Griet y Anja q también estaban en HCMC muy cerca nuestro, no las encontramos pero les dejamos una nota en el hotel y nos encontramos al día siguiente para desayunar, las acompañaba Lucy una chica inglesa q habían conocido durante el viaje, pasamos dos días con ellas un día recorriendo la ciudad q tiene 9 millones de habitantes y 5 millones de motos!! el cruzar las calles es toda una experiencia, hay q cruzar pasito a pasito sin parar y las motos te van esquivando y el otro día fuimos de tour al delta del río Mekong donde vimos hacer dulces de coco y de arroz, miel, caramelos.. subimos en un coche de caballos, en canoa y en barco, una jornada muy entretenida. Al día siguiente desayunamos con las chicas y nos despedimos, ellas se van de regreso primero a Hanoi y después a Bélgica nosotros aun pasamos un día mas en HCMC visitamos 3 museos y por la tarde enviamos otro paquete hacia Bélgica con las botas de montaña q hemos cargado todos estos meses y no hemos usado... en total 11 Kg menos de equipaje.
Nos vamos a Dalat en el interior del país, el huerto de Vietnam, desde donde exportan frutas, verduras y flores a muchos países (flores a Holanda...) reservamos un tour de 4 días en moto, necesitamos motoristas (easy riders) pues aun con permiso de conducir internacional no nos dejan conducir a nosotros y no nos queremos arriesgar, al día siguiente salimos en dos motos por el Ho Chi Minh trail las mochilas en bolsas de plástico (bien sujetas detrás de las motos) para protegerlas de polvo y agua y a rodar!
El paisaje es una maravilla, los motoristas muy amables y solícitos, pasamos por plantaciones de café, mucho café, Vietnam es el segundo productor mundial después de Brasil, invernaderos con flores, rosas 25 por 1 Euro! Muchísimas hectáreas con plantaciones de “dragon fruit” la nueva tendencia, fabricas de seda con los gusanos de seda como los q tenía en casa cuando era pequeña, todo un proceso de fabricación muy rudimentario, destilerías caseras de licor de arroz, plantaciones de pimienta, zumo de caña de azúcar, fabricas de ladrillos, enfin toda una experiencia porque íbamos parando en cada punto de interés, lo único negativo fue q me caí de la moto intentando bajar, se me quedo el pantalón enganchado al pedal, suerte q aun no me había sacado el casco porque me caí de espaldas larga en el asfalto (estuve 3 semanas con dolor de espalda) mi conductor fue a la farmacia a comprarme gasas adhesivas con bálsamo q me calmaron bastante el dolor. Paramos de vez en cuando a disfrutar del paisaje y los lugareños nos invitaban a beber un café o un vaso de agua, eran aldeas tan remotas q una de las veces q estábamos tomando café empezó a desfilar por ahí todo el pueblo y cuando nos íbamos aun llegaba gente a vernos, fuimos la atracción del día.
Una tarde al llegar al hotel en la puerta de al lado había una peluquería y las chicas no pararon hasta q me convencieron para cortarme y teñirme el pelo, con masajes capilar incluido, todo por 6 Euros nunca me habían atendido tan bien, 3 peluqueras a mi servicio ;-)
El ultimo día de viaje nos dejaron como estaba previsto en la playa, Mui Ne, un lugar muy relajado, con muchos hoteles y restaurantes y mucho ruso..., nos tomamos allí un par de días de descanso y después seguimos la ruta esta vez en tren hasta Hoi An una ciudad pequeña y muy agradable llena de sastres y zapateros q copian cualquier cosa q les lleves, Hoi An esta cerca de la desembocadura de un río e hicimos una pequeña excursión con un barco para ver la puesta de sol. De Hoi An a Hue una ciudad con un castillo amurallado, también visitamos en los alrededores las tumbas de 3 emperadores, impresionantes! Otro día fuimos también de tour pero esta vez a recorrer parte del campo de batalla de la guerra (para nosotros de “Vietnam, para ellos “la guerra americana”) vimos un museo y zonas donde se desarrollaron algunos combates, pero lo q mas destacado fue la visita a los túneles Vinh Mon que fue donde civiles se escondieron durante 5 anyos, eso es inimaginable como pudieron sobrevivir tanto tiempo bajo tierra, sin luz natural, hay q decir q estaban muy bien diseñados, visitamos solo uno pero en todo Vietnam se construyeron mas de 100!!
Seguimos ruta hasta Hanoi la capital del país, una ciudad con calles estrechas y mucho trafico, pero con mucho encanto para nosotros, nada mas llegar la recepcionista del hotel nos vendió 2 excursiones una a las montanyas de Sapa y otra a Halong Bay al mar. Paseamos por Hanoi por unas calles en las q cada calle esta dividida por oficios, herreros, cristaleros, costureros, librerías, productos de china, aquí en el norte del país hay mucha influencia de China, lo peor la contaminación en las calles, mucha gente va con mascarillas. Por la noche salimos en sleeping train hacia Sapa, casi en la frontera con China, un paisaje precioso lleno de terrazas con plantaciones de arroz, con minorías étnicas vestidos con trajes típicos muy especiales, llegamos por la mañana descansados pues en el tren se duerme bien, desayunamos en el hotel y nos vamos de trekking por esos paisajes maravillosos, rodeados de mujeres de esas minorías, todas hablan un buen ingles (por la cuenta q les trae) pues pretenden q les compremos artesanía claro...Where are you from? Spain ah bueno , bonito y barato, como estas? al día siguiente seguimos de caminata por los alrededores y por la noche de nuevo al tren hasta Hanoi, vamos a la embajada de la India pues hemos decidido q volvemos a la India a por el visado y pasamos 2 días en Hanoi con unos chicos canadienses de origen Srilankano q conocimos en Sapa. Vamos en bus hasta Halong Bay en el mar, donde hay unas formaciones rocosas tan grandes q hasta hay cuevas, visitamos una de ellas la mas grande, impresionante y hacemos piragüismo en el mar, aquí no hay olas. Ahí tomamos un barco de crucero donde pasamos una noche en un paraje idílico y mucho mas limpio de lo q nos habían contado.
Y de Hanoi volamos a Kolcata (Calcuta) via Bangkok pero justo la noche antes de salir recibimos un mail q han cancelado el vuelo de Bangkok a Kolkata y pasamos una noche en Bangkok, relajándonos antes de entrar en el caos de Kolkata ;-)
Vietnam en contra de todos los pronósticos de otros viajeros q nos recomendaron no ir, a nosotros nos gusto muchísimo, mucha variedad de paisajes, la gente muy amable y simpática y muy organizados (dentro de lo q es Asia), tienen ganas de avanzar y de trabajar por el futuro del país y los hoteles muy buena relación calidad precio.
Dejamos las mochilas en el hotel y nos fuimos a buscar a dos amigas Griet y Anja q también estaban en HCMC muy cerca nuestro, no las encontramos pero les dejamos una nota en el hotel y nos encontramos al día siguiente para desayunar, las acompañaba Lucy una chica inglesa q habían conocido durante el viaje, pasamos dos días con ellas un día recorriendo la ciudad q tiene 9 millones de habitantes y 5 millones de motos!! el cruzar las calles es toda una experiencia, hay q cruzar pasito a pasito sin parar y las motos te van esquivando y el otro día fuimos de tour al delta del río Mekong donde vimos hacer dulces de coco y de arroz, miel, caramelos.. subimos en un coche de caballos, en canoa y en barco, una jornada muy entretenida. Al día siguiente desayunamos con las chicas y nos despedimos, ellas se van de regreso primero a Hanoi y después a Bélgica nosotros aun pasamos un día mas en HCMC visitamos 3 museos y por la tarde enviamos otro paquete hacia Bélgica con las botas de montaña q hemos cargado todos estos meses y no hemos usado... en total 11 Kg menos de equipaje.
Nos vamos a Dalat en el interior del país, el huerto de Vietnam, desde donde exportan frutas, verduras y flores a muchos países (flores a Holanda...) reservamos un tour de 4 días en moto, necesitamos motoristas (easy riders) pues aun con permiso de conducir internacional no nos dejan conducir a nosotros y no nos queremos arriesgar, al día siguiente salimos en dos motos por el Ho Chi Minh trail las mochilas en bolsas de plástico (bien sujetas detrás de las motos) para protegerlas de polvo y agua y a rodar!
El paisaje es una maravilla, los motoristas muy amables y solícitos, pasamos por plantaciones de café, mucho café, Vietnam es el segundo productor mundial después de Brasil, invernaderos con flores, rosas 25 por 1 Euro! Muchísimas hectáreas con plantaciones de “dragon fruit” la nueva tendencia, fabricas de seda con los gusanos de seda como los q tenía en casa cuando era pequeña, todo un proceso de fabricación muy rudimentario, destilerías caseras de licor de arroz, plantaciones de pimienta, zumo de caña de azúcar, fabricas de ladrillos, enfin toda una experiencia porque íbamos parando en cada punto de interés, lo único negativo fue q me caí de la moto intentando bajar, se me quedo el pantalón enganchado al pedal, suerte q aun no me había sacado el casco porque me caí de espaldas larga en el asfalto (estuve 3 semanas con dolor de espalda) mi conductor fue a la farmacia a comprarme gasas adhesivas con bálsamo q me calmaron bastante el dolor. Paramos de vez en cuando a disfrutar del paisaje y los lugareños nos invitaban a beber un café o un vaso de agua, eran aldeas tan remotas q una de las veces q estábamos tomando café empezó a desfilar por ahí todo el pueblo y cuando nos íbamos aun llegaba gente a vernos, fuimos la atracción del día.
Una tarde al llegar al hotel en la puerta de al lado había una peluquería y las chicas no pararon hasta q me convencieron para cortarme y teñirme el pelo, con masajes capilar incluido, todo por 6 Euros nunca me habían atendido tan bien, 3 peluqueras a mi servicio ;-)
El ultimo día de viaje nos dejaron como estaba previsto en la playa, Mui Ne, un lugar muy relajado, con muchos hoteles y restaurantes y mucho ruso..., nos tomamos allí un par de días de descanso y después seguimos la ruta esta vez en tren hasta Hoi An una ciudad pequeña y muy agradable llena de sastres y zapateros q copian cualquier cosa q les lleves, Hoi An esta cerca de la desembocadura de un río e hicimos una pequeña excursión con un barco para ver la puesta de sol. De Hoi An a Hue una ciudad con un castillo amurallado, también visitamos en los alrededores las tumbas de 3 emperadores, impresionantes! Otro día fuimos también de tour pero esta vez a recorrer parte del campo de batalla de la guerra (para nosotros de “Vietnam, para ellos “la guerra americana”) vimos un museo y zonas donde se desarrollaron algunos combates, pero lo q mas destacado fue la visita a los túneles Vinh Mon que fue donde civiles se escondieron durante 5 anyos, eso es inimaginable como pudieron sobrevivir tanto tiempo bajo tierra, sin luz natural, hay q decir q estaban muy bien diseñados, visitamos solo uno pero en todo Vietnam se construyeron mas de 100!!
Seguimos ruta hasta Hanoi la capital del país, una ciudad con calles estrechas y mucho trafico, pero con mucho encanto para nosotros, nada mas llegar la recepcionista del hotel nos vendió 2 excursiones una a las montanyas de Sapa y otra a Halong Bay al mar. Paseamos por Hanoi por unas calles en las q cada calle esta dividida por oficios, herreros, cristaleros, costureros, librerías, productos de china, aquí en el norte del país hay mucha influencia de China, lo peor la contaminación en las calles, mucha gente va con mascarillas. Por la noche salimos en sleeping train hacia Sapa, casi en la frontera con China, un paisaje precioso lleno de terrazas con plantaciones de arroz, con minorías étnicas vestidos con trajes típicos muy especiales, llegamos por la mañana descansados pues en el tren se duerme bien, desayunamos en el hotel y nos vamos de trekking por esos paisajes maravillosos, rodeados de mujeres de esas minorías, todas hablan un buen ingles (por la cuenta q les trae) pues pretenden q les compremos artesanía claro...Where are you from? Spain ah bueno , bonito y barato, como estas? al día siguiente seguimos de caminata por los alrededores y por la noche de nuevo al tren hasta Hanoi, vamos a la embajada de la India pues hemos decidido q volvemos a la India a por el visado y pasamos 2 días en Hanoi con unos chicos canadienses de origen Srilankano q conocimos en Sapa. Vamos en bus hasta Halong Bay en el mar, donde hay unas formaciones rocosas tan grandes q hasta hay cuevas, visitamos una de ellas la mas grande, impresionante y hacemos piragüismo en el mar, aquí no hay olas. Ahí tomamos un barco de crucero donde pasamos una noche en un paraje idílico y mucho mas limpio de lo q nos habían contado.
Y de Hanoi volamos a Kolcata (Calcuta) via Bangkok pero justo la noche antes de salir recibimos un mail q han cancelado el vuelo de Bangkok a Kolkata y pasamos una noche en Bangkok, relajándonos antes de entrar en el caos de Kolkata ;-)
Vietnam en contra de todos los pronósticos de otros viajeros q nos recomendaron no ir, a nosotros nos gusto muchísimo, mucha variedad de paisajes, la gente muy amable y simpática y muy organizados (dentro de lo q es Asia), tienen ganas de avanzar y de trabajar por el futuro del país y los hoteles muy buena relación calidad precio.
Tuesday 18 May 2010
Cambodia
Andando llegamos a Camboya, (un bus nos dejo en Laos y en Camboya nos esperaba otro bus) ahí también tuvimos q pagar otro dólar por el sello de entrada en el pasaporte...
En el bus el guía nos puso al corriente del tipo de cambio de moneda aconsejándonos q le cambiáramos a el q seria mas ventajoso... eso nada mas entrar en el país?? no gracias!! Llegamos a Kratie q era nuestro destino, el bus seguía ruta hacia el sur, nos dejaron al lado del mercado, con un calor impresionante a las 3 de la tarde y con unos olores.. en el mercado y en los alrededores se vende carne y pescado prácticamente expuestos en el suelo y por supuesto sin refrigeración... os lo imagináis no?? un tuk tuk muy amable nos ofreció llevarnos a una guest house sin pagar el trayecto y ahí fuimos, no nos pareció mal y nos quedamos, mas pensando en comer q en otra cosa bajamos a comer al restaurante. Salimos a pasear por el pueblo, por al lado del rió Mekong y cuando regresamos a la habitación eso era un autentico horno, salimos a buscar otro hotel con aire acondicionado q encontramos sin problemas, como en casi todos los pueblos y ciudades donde hemos estado.
Al día siguiente fuimos con el mismo tuk tuk a ver los delfines Irrawaddy (de agua dulce) y los vimos porque sabíamos q los había pero lo q vimos solo fueron las aletas ;-)) y la imaginación hizo el resto!! y como el río Mekong esta con unos niveles de agua bajisimos en el mismo barco fuimos hasta la orilla a pasear por las playas que se forman y poner los pies en el agua del Mekong.
Próxima parada es Siem Riep, donde se encuentran el complejo arqueológico de Angkor Wat, una maravilla compuesta por templos de los siglos VI y VII, declarados patrimonio de la humanidad por la UNESCO, allí pasamos casi una semana, tres días completos visitando templos con un chófer q nos llevaba de templo en templo en taxi con aire acondicionado, creo q no lo habríamos aguantado sino, ademas el nos llevaba donde había menos aglomeraciones dependiendo de la hora q fuera pero los/as vendedores/as en cada puerta parecía q tenían puesta la misma cancioncita, “ma'am please buy something from me, only one doooolar” bebidas, pulseras, gorras o cualquier tipo de souvenir q os podáis imaginar... Siem Reap en si es una pequeña ciudad q ha crecido gracias a los turistas q van a Angkor Wat y es bastante agradable, muy occidentalizada (limpia) y con supermercados donde se puede encontrar chocolate entre otras cosas ;-)
De Siem Reap a Phnom Penh la capital del país, la capital significa embajadas y aquí tenemos q pedir el visado de nuestro próximo destino, Vietnam, nada mas llegar como no tenemos intención de pasar muchos días solo los necesarios para arreglar este tramite, vamos a la embajada en tuk tuk, este nos deja delante de la puerta (cerrada) y nos indica de ir hasta el policía de la garita, este nos pide las fotos y 90$ y dice q al día siguiente volviéramos... eso no me sonó nada bien pues acababa de leer en Internet q se debía rellenar un formulario, como lo iba a hacer el?? allí me quede mientras Helmut se fue andando unos 50 m y entro en la oficina de la embajada... cuando volvía hacia donde yo estaba y me dijo q la oficina estaba mas allá cogí de un zarpazo nuestros pasaportes y fuimos a la oficina donde por 80$ nos arreglaron el visado, cuando fuimos a recoger los pasaportes sabéis quien estaba esperando delante nuestro? El policía!! (así se gana el tipo un sobresueldo....)
Salimos a dar una vuelta por el centro y nos topamos con un restaurante “Pacharan” no sabéis q tapas tan buenas nos comimos: tortilla, calamares, albóndigas, gazpacho... tan rico todo!!! y eso nos arreglo el enfado de la embajada ;-)
Al día siguiente nos vamos de tour en tuk tuk ( un carricoche sin puertas q por unos 10 o 12 $ nos lleva de un sitio a otro y nos espera el rato q haga falta) primero a un colegio/cárcel/museo donde se exponen fotos, relatos y objetos de los muchísimos exterminados en el periodo de Pol Pot, muy desagradable, aberrantes torturas q sufrieron simplemente por tener una educación, no podían hacer nada, en las fotos podréis ver todo lo q NO estaba permitido, se nos caían las lagrimas viendo todas la barbaridades q les llegaron a hacer, inimaginable, terrible... de ahí fuimos a los killing fields q es donde los fusilaban, allí había vitrinas llenas de huesos humanos, cráneos, restos de la ropa q llevaban y las fosa comunes, enfin nos fuimos de allí con mucha, mucha pena en el alma.
En Phnom Penh hay muchísimas ONG la mayoría recogen a niños de la calle y les dan estudios y techo, otros aprenden un oficio y por ejemplo hay bares y restaurantes donde todos los empleados han salido de estas organizaciones. Pero no es oro todo lo q reluce y por lo visto hay muchas de estas ONG q se crean y a los 6 meses después de haber dado vivienda y vehículo al presidente, se acaban los fondos y las buenas intenciones... creo q nunca habíamos visto tantos “Lexus” como en Phnom Penh. Hay mucha corrupción, empezando por el primer ministro de la nación q literalmente esta vendiendo el país a manos extranjeras.
Vamos a Kampot a encontrarnos con unos amigos con los q ya habíamos estado en fin de año, de casualidad al llegar a la guest house nos encontramos también con un francés con el q hicimos el curso de buceo en Koh Tao, allí pasamos unos días juntos visitando unas cuevas, con una moto dando vueltas por la costa camboyana y fuimos también a un concierto q patrocinaba una marca de cerveza y donde al llegar nosotros nos convertimos en los protagonistas de la noche ;-) cuando ven occidentales en estos pueblos donde nunca pasa nada, nos convertimos en la atracción del día.
De ahí nos fuimos a Sianoukville en la playa de Otres en donde solo hay guesthouses en la orilla, allí pasamos 2 días de relax, masajes, paseos y baños en la playa, alquilamos un catamaran, jugamos a las cartas y comimos rico. Como nuestros amigos ya están al final de su viaje les apetece ir a una isla a bucear y nos vamos los 4 a Bamboo island y allí pasamos 4 días mas de lo mismo y allí en una isla casi desierta donde solo había 15 bungalows y 4 horas de electricidad al día nos encontramos con 4 catalanes!! ;-) y llega la hora de la despedida y Barry y Caroline se van de regreso a Antwerpen. Nosotros nos quedamos unos días mas en Sianoukville pues es el punto q nos queda mas cerca para cruzar la frontera a Vietnam, nuestro próximo destino (aunque mucha gente nos lo desaconsejo queremos verlo con nuestros propios ojos) pero tenemos q esperar unos días hasta q nuestro visado entre en vigor y podamos viajar.
De Camboya destacaría la amabilidad de la gente de la calle, el numero desmesurado de ONG'S, los Lexus y la ausencia de gente mayor (el 50% de la población es menor de 20 años) debido a las matanzas de Pol Pot y sobre todo la maravilla q es Angkor Wat.
En el bus el guía nos puso al corriente del tipo de cambio de moneda aconsejándonos q le cambiáramos a el q seria mas ventajoso... eso nada mas entrar en el país?? no gracias!! Llegamos a Kratie q era nuestro destino, el bus seguía ruta hacia el sur, nos dejaron al lado del mercado, con un calor impresionante a las 3 de la tarde y con unos olores.. en el mercado y en los alrededores se vende carne y pescado prácticamente expuestos en el suelo y por supuesto sin refrigeración... os lo imagináis no?? un tuk tuk muy amable nos ofreció llevarnos a una guest house sin pagar el trayecto y ahí fuimos, no nos pareció mal y nos quedamos, mas pensando en comer q en otra cosa bajamos a comer al restaurante. Salimos a pasear por el pueblo, por al lado del rió Mekong y cuando regresamos a la habitación eso era un autentico horno, salimos a buscar otro hotel con aire acondicionado q encontramos sin problemas, como en casi todos los pueblos y ciudades donde hemos estado.
Al día siguiente fuimos con el mismo tuk tuk a ver los delfines Irrawaddy (de agua dulce) y los vimos porque sabíamos q los había pero lo q vimos solo fueron las aletas ;-)) y la imaginación hizo el resto!! y como el río Mekong esta con unos niveles de agua bajisimos en el mismo barco fuimos hasta la orilla a pasear por las playas que se forman y poner los pies en el agua del Mekong.
Próxima parada es Siem Riep, donde se encuentran el complejo arqueológico de Angkor Wat, una maravilla compuesta por templos de los siglos VI y VII, declarados patrimonio de la humanidad por la UNESCO, allí pasamos casi una semana, tres días completos visitando templos con un chófer q nos llevaba de templo en templo en taxi con aire acondicionado, creo q no lo habríamos aguantado sino, ademas el nos llevaba donde había menos aglomeraciones dependiendo de la hora q fuera pero los/as vendedores/as en cada puerta parecía q tenían puesta la misma cancioncita, “ma'am please buy something from me, only one doooolar” bebidas, pulseras, gorras o cualquier tipo de souvenir q os podáis imaginar... Siem Reap en si es una pequeña ciudad q ha crecido gracias a los turistas q van a Angkor Wat y es bastante agradable, muy occidentalizada (limpia) y con supermercados donde se puede encontrar chocolate entre otras cosas ;-)
De Siem Reap a Phnom Penh la capital del país, la capital significa embajadas y aquí tenemos q pedir el visado de nuestro próximo destino, Vietnam, nada mas llegar como no tenemos intención de pasar muchos días solo los necesarios para arreglar este tramite, vamos a la embajada en tuk tuk, este nos deja delante de la puerta (cerrada) y nos indica de ir hasta el policía de la garita, este nos pide las fotos y 90$ y dice q al día siguiente volviéramos... eso no me sonó nada bien pues acababa de leer en Internet q se debía rellenar un formulario, como lo iba a hacer el?? allí me quede mientras Helmut se fue andando unos 50 m y entro en la oficina de la embajada... cuando volvía hacia donde yo estaba y me dijo q la oficina estaba mas allá cogí de un zarpazo nuestros pasaportes y fuimos a la oficina donde por 80$ nos arreglaron el visado, cuando fuimos a recoger los pasaportes sabéis quien estaba esperando delante nuestro? El policía!! (así se gana el tipo un sobresueldo....)
Salimos a dar una vuelta por el centro y nos topamos con un restaurante “Pacharan” no sabéis q tapas tan buenas nos comimos: tortilla, calamares, albóndigas, gazpacho... tan rico todo!!! y eso nos arreglo el enfado de la embajada ;-)
Al día siguiente nos vamos de tour en tuk tuk ( un carricoche sin puertas q por unos 10 o 12 $ nos lleva de un sitio a otro y nos espera el rato q haga falta) primero a un colegio/cárcel/museo donde se exponen fotos, relatos y objetos de los muchísimos exterminados en el periodo de Pol Pot, muy desagradable, aberrantes torturas q sufrieron simplemente por tener una educación, no podían hacer nada, en las fotos podréis ver todo lo q NO estaba permitido, se nos caían las lagrimas viendo todas la barbaridades q les llegaron a hacer, inimaginable, terrible... de ahí fuimos a los killing fields q es donde los fusilaban, allí había vitrinas llenas de huesos humanos, cráneos, restos de la ropa q llevaban y las fosa comunes, enfin nos fuimos de allí con mucha, mucha pena en el alma.
En Phnom Penh hay muchísimas ONG la mayoría recogen a niños de la calle y les dan estudios y techo, otros aprenden un oficio y por ejemplo hay bares y restaurantes donde todos los empleados han salido de estas organizaciones. Pero no es oro todo lo q reluce y por lo visto hay muchas de estas ONG q se crean y a los 6 meses después de haber dado vivienda y vehículo al presidente, se acaban los fondos y las buenas intenciones... creo q nunca habíamos visto tantos “Lexus” como en Phnom Penh. Hay mucha corrupción, empezando por el primer ministro de la nación q literalmente esta vendiendo el país a manos extranjeras.
Vamos a Kampot a encontrarnos con unos amigos con los q ya habíamos estado en fin de año, de casualidad al llegar a la guest house nos encontramos también con un francés con el q hicimos el curso de buceo en Koh Tao, allí pasamos unos días juntos visitando unas cuevas, con una moto dando vueltas por la costa camboyana y fuimos también a un concierto q patrocinaba una marca de cerveza y donde al llegar nosotros nos convertimos en los protagonistas de la noche ;-) cuando ven occidentales en estos pueblos donde nunca pasa nada, nos convertimos en la atracción del día.
De ahí nos fuimos a Sianoukville en la playa de Otres en donde solo hay guesthouses en la orilla, allí pasamos 2 días de relax, masajes, paseos y baños en la playa, alquilamos un catamaran, jugamos a las cartas y comimos rico. Como nuestros amigos ya están al final de su viaje les apetece ir a una isla a bucear y nos vamos los 4 a Bamboo island y allí pasamos 4 días mas de lo mismo y allí en una isla casi desierta donde solo había 15 bungalows y 4 horas de electricidad al día nos encontramos con 4 catalanes!! ;-) y llega la hora de la despedida y Barry y Caroline se van de regreso a Antwerpen. Nosotros nos quedamos unos días mas en Sianoukville pues es el punto q nos queda mas cerca para cruzar la frontera a Vietnam, nuestro próximo destino (aunque mucha gente nos lo desaconsejo queremos verlo con nuestros propios ojos) pero tenemos q esperar unos días hasta q nuestro visado entre en vigor y podamos viajar.
De Camboya destacaría la amabilidad de la gente de la calle, el numero desmesurado de ONG'S, los Lexus y la ausencia de gente mayor (el 50% de la población es menor de 20 años) debido a las matanzas de Pol Pot y sobre todo la maravilla q es Angkor Wat.
Subscribe to:
Posts (Atom)
